Cukrzyca- skąd biorą się wyskoki i spadki cukrów ?

Cukrzyca- skąd biorą się wyskoki i spadki cukrów.

Autorem artykułu jest Daga 21

      Unormowane poziomy cukrów, osoby chorej na cukrzycę to najpiękniejszy scenariusz życia, do którego dąży i pacjent i lekarz prowadzący. Niestety często jest zupełnie odmienny od tego co dzieje się w realnym życiu cukrzyka.
      Wiele razy osoba chora, a w przypadku dziecka jego rodzice zastanawiają się nad tym skąd wziął się nagle wysoki poziom cukru. Nie jest to jednak jedyna zmora tej choroby. Często dochodzi również do spadków cukru poniżej bezpiecznego poziomu i wtedy zagrożone jest życie osoby chorej.
      Zbyt mała jest jeszcze świadomość społeczna odnośnie tej choroby- my z córką wolimy używać określenia dysfunkcji organizmu, bo przecież oprócz niedogodności związanej z cukrzycą, żyje się tej młodej osobie zupełnie normalnie. I to właśnie jest społeczny brak zrozumienia problemu. Osoba, u której stwierdzono cukrzycę ma prawo normalnie żyć. Nie ma przeciwskazań do uczestniczenia w normalnym życiu społecznym, a wręcz jest wskazana pełna akceptacja ze strony społeczeństwa, bo im więcej zrozumienia i akceptacji dostanie osoba chora tym lepiej i normalniej będzie się jej żyło.
      Stres jest jednym z podstawowych czynników wyskoków, bądź spadków cukru. Nasza córka na stres reaguje bardzo wysokimi cukrami, natomiast u syna znajomych cukier drastycznie potrafi spaść.
      Przeróżnie osoby z cukrzycą reagują na różne artykuły spożywcze. Dla jednej osoby zjedzenie płatków  z mlekiem nie będzie stanowiło żadnego problemu trawiennego i po podaniu insuliny dobry będzie odczyt glikemii, a u innej osoby cukier wyskoczy ponad przeciętna normę. Czy jest to tylko i wyłącznie wina źle dostosowanej dawki insuliny?  Niekoniecznie. Każdy organizm inaczej trawi spożywane produkty. Sam proces trawienia jest taki sam, natomiast ilość różnych hormonów wpływających na przyswajanie jedzenia w organiźmie jest indywidualna dla każdego człowieka. Stąd właśnie te rozbieżności i indywidualne reakcje osób chorych na spożywane posiłki.
      Choroby wywołane infekcją systemu odpornościowego takie jak przeziębienie, grypa, ospa, niestrawność wywołana wirusem, badź bakterią, również mają wpływ na poziomy cukrów. Generalnie zakłada się, że przy przeziębieniach i grypie cukry osiągają wyższe poziomy, natomiast przy chorobach, w których przebiegu występuje biegunka lub wymioty, glikemie są niższe niż powinny. Nie jest to jednak regułą. Każdy stan zapalny organizmu, nawet u jednej osoby może wywołać dziwne zaburzenia, nie zawsze przewidywalne.
      Do tej pory, gdy nasza córka była przeziębiona glikemie były wyższe niż normalnie, aż tu nagle pewnego pięknego dnia wróciła ze szkoły z bólem głowy, katarem i niskim cukrem. Przez cały czas, a trwało to 6 dni musieliśmy pilnować, by poziom cukru nie spadł poniżej normy. Tak więc nawet, gdy się nam już wydawało, że dużo wiemy o cukrzycy, ta postanowiła nas zaskoczyć i spłatać nam figla.
      Wysiłek fizyczny, też ma ogromne znaczenie przy stabilizacji poziomów glikemii. Niewielki, systematyczny wysiłek pozwala na lepszą tolerancję podawanej insuliny. Pamiętajmy jednak o tym, że zbyt duży może spowodować drastyczny spadek cukru i nie ma w tym nic złego, jeśli odpowiednio wcześniej dokarmimy i zabezpieczymy przed tym nasz organizm.
      Nie istnieje recepta na zabezpieczenie się przed spadkami, czy wyskokami cukru, ale jeśli cukrzyca jest odpowiednio monitorowana, to tego typu sytuacje zdażają się sporadycznie.
      Wszystkim cukrzykom, życzę z całego serca jak najlepszych i stabilnych poziomów cukru.
---
Dagmara Spociński dietetykalaika.blogspot.com
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jakie prawa ma osoba chora na cukrzycę ?

Jakie prawa ma osoba chora na cukrzycę ?

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Osoba z cukrzycą, aby mogła stać się aktywnym partnerem w procesie ulepszania wyników leczenia i członkiem zespołu leczącego, powinna znać swoje prawa i zadania, czy jak kto woli  obowiązki

Specjaliści podkreślają, iż zaangażowanie pacjenta, znajomość powinności oraz praw i ich zrozumienie mogą być pomocne we właściwym współdziałaniu chorego z zespołem leczącym, co znajduje przełożenie na lepsze efekty lecznicze.

Pacjent ma prawo:

–  do przestawienia mu szczegółowego i indywidualnego planu leczenia. Powinien zostać zapoznany ze sposobem leczenia. Pełne uczestnictwo w terapii cukrzycy wymaga:

–  zaleceń dietetycznych w formie pisemnej, z uwzględnieniem ilości, jakości oraz czasu spożywanych posiłków,

–  do wskazówek dotyczących typu, intensywności i czasu trwania wysiłku fizycznego w zależności od wieku, płci oraz obciążeń wynikających z innych chorób,

–  do ustalenia dawki oraz czasu przyjmowania doustnych leków obniżających stężenie glukozy we krwi (hipoglikemizujących),

–  do szczegółowych instrukcji dotyczących sposobów podawania insuliny, miejsca oraz czasu wstrzyknięcia,

–  do porady, w jaki sposób należy zmieniać dawki leków doustnych oraz insuliny w zależności od stężenia glukozy we krwi.

Pacjent ma prawo:

–  do określenia indywidualnych docelowych wartości dobrej kontroli cukrzycy, czyli jaki powinien być pożądany poziom glikemii, cholesterolu, ciśnienia tętniczego krwi, masy ciała oraz jaki przewidywany jest czas do ich uzyskania,

–  do wdrożenia metod intensywnego leczenia cukrzycy i innych chorób współwystępujących,

–  do umożliwienia zapobiegania powikłaniom cukrzycy oraz leczenia szczególnych stanów i problemów zdrowotnych.

Pacjent ma prawo:

–  do zapewnienia choremu i jego najbliższym stałej edukacji terapeutycznej,

–  do uzyskania informacji o częstości wizyt kontrolnych, terminów wizyt u lekarza prowadzącego, kontaktów i dietetyka oraz o możliwości uzyskania pomocy w stanach naglących,

–  do kontrolowania skuteczności leczenia cukrzycy przez systematyczne badania stężenia glukozy we krwi, poziomu hemoglobiny glikowanej, obecności białka w moczu, oceny dna oczu i innych badań określających ogólny stan zdrowia.

Pacjent ma prawo:

–  oprócz informowania go o stanie zdrowia, do uzyskania wiadomości o aktualnych dostępnych udogodnieniach socjalnych i ekonomicznych, a także o nowych rozwiązaniach technologicznych i zmianach przepisów poprawiających jakość życia chorego z cukrzycą.

zadania pacjenta:

1.  Codzienna kontrola swojej cukrzycy, dzięki czemu zespół leczący zastosuje właściwą pomoc. Pacjent powinien nauczyć się wykonywać i interpretować badania samokontrolne, czyli oznaczanie stężenia glukozy we krwi za pomocą glukometru.

2.  Rzetelne prowadzenie dzienniczka samokontroli (zapisywanie swoich obserwacji i wyników badań).

3.  Opanowanie umiejętności samodzielnej zmiany dawek leków doustnych i/lub insuliny w zależności od aktualnego stężenia glukozy we krwi.

4.  Dbałość o stopy, staranna pielęgnacja, systematyczne i dokładne oglądanie stóp, zapobieganie urazom, używanie właściwego obuwia.

5.  Stałe poszerzanie wiedzy o cukrzycy, ciągła edukacja za pośrednictwem literatury, broszur, czasopism dla osób z cukrzycą oraz poprzez strony internetowe.

6.  Regularne wizyty kontrolne, konsultacje, badania laboratoryjne.

7.  Przestrzeganie diety cukrzycowej, dbałość o prawidłową masę ciała, utrzymywanie aktywności fizycznej.

8.  Rezygnacja z nałogów: nikotynowego i alkoholowego.

9.  Nauczyć się zapobiegać, prawidłowo rozpoznawać i właściwie postępować podczas niedocukrzenia.

10.  Zapisywać swoje wątpliwości i omawiać je w czasie wizyt u lekarza prowadzącego.

11.  Nauczyć się rozpoznawać sytuacje, w których konieczny jest kontakt z zespołem leczącym.

12.  Pacjent powinien utrzymywać stały kontakt ze swoim zespołem leczącym, z innymi chorymi na cukrzycę i organizacją działającą na rzecz osób z cukrzycą.

---

Cukrzyca a Zdrowie- Magazyn medyczny poświęcony cukrzycy

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Co to jest stopa cukrzycowa ?

Co to jest stopa cukrzycowa ?

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Jeśli chorujesz na cukrzycę musisz pamiętać, że problemy ze stopami są najczęstszym powikłaniem tej choroby. Specjaliści nazywają to zespołem stopy cukrzycowej.

Stopa jak oczko w głowie

Każdy z nas powinien troszczyć się o pielęgnację stóp, które na co dzień – podczas stania, chodzenia czy biegania – poddawane są dużym obciążeniom. Jednak szczególnie starannie, wręcz z przesadą, powinny o tym pamiętać osoby chore na cukrzycę. Każde otarcie naskórka, każdy odcisk, pęknięcie skóry może prowadzić do trudno gojącego się owrzodzenia i zakażenia, a potem nawet amputacji palca czy kończyny. Trzeba się starać do tego nie dopuścić.

Do takich powikłań dochodzi głównie u osób starszych, po 60 roku życia, które chorują na cukrzycę od wielu lat. Częściej u mężczyzn niż kobiet. Ale – jak podkreśla dr Wiesław Zarzycki, specjalista endokrynologii – zagrożenie istnieje niezależnie od płci i wieku.  Np. w regionie podlaskim wśród kilkuset pacjentów z owrzodzeniami stóp są i czterdziestolatkowie.

Dlaczego groźna dla stóp

Każde, nawet małe uszkodzenie stopy, do którego dochodzi przy cukrzycy, lekarze określają zespołem stopy cukrzycowej. U osób zdrowych otarcia naskórka, pęcherze, nagniotki, odciski, krwiaki czy pęknięcia skóry, które mogą powstać wskutek używania np. niewygodnych, zbyt ciasnych butów – łatwo można wyleczyć samemu. Nakładamy plaster, zmieniamy buty – i po kłopocie. Natomiast u osób chorych na cukrzycę nie tylko dużo łatwiej o takie banalne uszkodzenia – niestety, zazwyczaj bagatelizowane – ale też o poważne następstwa. Dlaczego? W cukrzycy zmianom pierwotnym (drobnym uszkodzeniom skóry stóp) i owrzodzeniom sprzyjają dwa mechanizmy:

• cukrzyca powoduje stopniowe uszkodzenie nerwów (zwane neuropatią) – chorzy tracą czucie w nogach, nie od-czuwają dyskomfortu i bólu, więc mogą nie zauważyć uszkodzeń stóp;

• uszkodzenia nasilają się z powodu współistniejących zwykle zaburzeń ukrwienia nóg (zmiany miażdżycowe w tętnicach, uszkodzenia żył), co utrudnia proces naprawy tkanek (gojenia się ran). Mechanizm powstawania zmian na stopach jest zwykle mieszany – oba czynniki prowadzą szybko od drobnych do poważnych uszkodzeń. Z otarcia czy nagniotka owrzodzenie może powstać nawet w ciągu kilkunastu godzin.

Nie lekceważ

Owrzodzenie może pojawić się w dowolnym miejscu stopy – na wierzchu, od spodu, z brzegu czy na palcach. Nie można, więc bagatelizować nawet najdrobniejszych uszkodzeń. Owrzodzenia są groźne, bo w prawie połowie przypadków, pomimo coraz lepszych metod leczenia, nie udaje się ich wygoić. Konieczna jest amputacja palca, części czy całej stopy, a nawet kończyny aż do kolana. Leczenie owrzodzenia jest zawsze długie i kosztowne. Pacjent nie chodzi do pracy, musi kupować drogie leki i specjalne materiały opatrunkowe. Zdecydowanie pogarsza się, więc jakość jego życia.

Zapobiegaj – to najważniejsze

Przypomnijmy, że cukrzyca oprócz stóp może uszkadzać wzrok, nerki, skórę, naczynia krwionośne. To wszystko w języku medycznym określa się powikłaniami cukrzycy. Aby do nich nie dopuścić najistotniejsze jest:

• prawidłowe wyrównanie metaboliczne cukrzycy, to znaczy utrzymywanie prawidłowego poziomu glukozy we krwi (wskazanego przez lekarza) po- przez przestrzeganie zaleceń dotyczących diety, regularne przyjmowanie leków oraz ćwiczenia fizyczne;

• skrupulatne dbanie o swoje stopy – do- bór odpowiednich skarpet i wygodnego obuwia oraz codziennie, dokładne oglądanie stóp i natychmiastowe konsultowanie z lekarzem wszelkich za- uważonych zmian. Trzeba też zgłaszać się, gdy odczuwamy cierpnięcie lub drętwienie stóp, tracimy odczucie ciepła i zimna,

• unikanie palenia papierosów – wiele problemów zdrowotnych, wynikających z cukrzycy (zwłaszcza choroby naczyń i zaburzenia krążenia) nasila się z powodu palenia.

---

Autor: Sylwester Barski / Cukrzyca a Zdrowie- Magazyn medyczny poświęcony cukrzycy

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Cukrzyca a seks.

Cukrzyca a seks.

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Seks jest podstawą intymności i umożliwia wytworzenie więzi z partnerem. Problemy seksualne często występują u ludzi chorych na cukrzycę.Wysoki poziom cukru (glukozy) we kiwi możę doprowadzić do uszkodzenia nerwów nayń krwionośnych narządów niezbędnych do normalnego życia seksualnego.

 Cukrzyca może mieć również wpływ na aktyw­ność seksualną płodność oraz wybór metody kontroli urodzeń.

Wielu ludzi opisując swoje problemy dotyczące życia seksualnego czuje się niekomfortowo, gdyż seksualność wiąże się z intymnymi emocjami. Należy pamiętać o tym, że zarówno lekarze specjaliści, jak i lekarze pierwszego kontaktu są przyzwy­czajeni do udzielania porad związanych z takimi problemami i mogą pomóc w określeniu ich przyczyn oraz w ustaleniu możliwych rozwiązań.

Unikanie niskiego poziomu cukru we krwi

 

Ponieważ aktywność seksualna, podobnie jak inna aktywność fizyczna, może spowodować gwałtowny spadek poziomu cukru we krwi, niezwykle istotna jest regularna samokontrola pacjenta z cukrzycą.

Aby uniknąć niskiego poziomu cukru we krwi:

• jeśli jest to możliwe, należy przed stosu seksualnym wykonać pomiar poziomu we krwi, aby określić, czy mieści i w prawidłowym zakresie,

• podobnie jak w sytuacji wykonywania ćwiczeń fizycznych, bezpośrednio przed lub po stosunku należy zjeść przekąskę, np. polowi; k. lub krakersy z sere

Zaburzenia erekcji

Niektórzy mężczyźni chorujący na cukrzycę nie są zdolni do osiągnięcia lub utrzymania erekcji przez czas, który umożliwia odbycie satysfak­cjonującego stosunku płciowego.

Należy pamiętać, że u większości męzczyzn od czasu do czasu mogą wystąpić zaburzenia erekcji.

Jednocześnie szacuje się, ze okoto 70% męzczyzn chorych na cukrzycę cierpi z powodu zaburzeń erekcji. Zaburzenia erekcji nie oznaczają jednak, że mężczyzna nie jest zdolny do odbycia stosunku płciowego. Zaburzenia erekcji mogą mieć różny stopień nasilenia objawów, od sporadycznych trudności do, mniej powszechnej, całkowitej impotencji.

Przyczyny zaburzeń erekcji

Zarówno czynniki organiczne, jak i psycholo­giczne mogą wywoływać zaburzenia erekcji. U mężczyzn chorujących na cukrzycę najczę­ściej jest to przyczyna organiczna. Uszkodzenie naczyń krwionośnych w obrębie członka powoduje zmniejszenie przepływu krwi, co w konsekwencji uniemożłiwia wystąpienie erekcji. Ponadto uszkodzenie nerwów może prowadzić do występowania probłemów z erekcją.

Niektóre Leki, takie jak środki antydepresyjne, uspokajające, leki regulujące ciśnienie krwi oraz leki stosowane w leczeniu wrzodów żołądka, mogą powodować okresowe problemy z erekcją.

Największe ryzyko zaburzeń erekcji występuje u starszych męzczyzn, którzy:

-chorują na cukrzycę od długiego czasu,

-chorują na serce, pałą papierosy,

-mają wysokie ciśnienie krwi, wysoki poziom cholesterolu, niedostatecznie kontrolują poziom cukru we krwi.

Niepokój oraz depresja również mogą mieć wpływ na pojawienie się problemów seksu­alnych. U niektórych mężczyzn, świadomych powiązania zaburzenia erekcji z cukrzycą, pojawia się strach przed impotencją, co może powodować jej faktyczne wystąpienie.

Podłoże zaburzeń erekcji

Zaburzenia erekcji mogą mieć podłoże organiczne, psychologiczne lub mieszane. Nagła niezdol­ność do utrzymania erekcji wynika najczęściej z przyczyn psychologicznych, takich jak np. stres, przepracowanie. Podłoże psychologiczne zaburzeń erekcji charakteryzuje niezdolność do utrzymania świadomej erekcji z jednoczesnym występo­waniem erekcji nieświadomych, nocnych (tzw. polucji). Stopniowe nasilenie zaburzeń erekcji najprawdopodobniej może mieć podłoże organiczne, związane z uszkodzeniem nerwów oraz naczyń krwionośnych.

Diagnozowanie zaburzeń erekcji

Ustalenie, czy przyczyna problemu ma podłoże organiczne czy tez psychologiczne jest trudne i pacjent nie powinien przeprowadzać tej oceny na własną rękę. O swoich problemach seksualnych należy poinformować lekarza. Lekarz zada określone pytania dotyczące jakości erekcji oraz stosunku seksualnego. Może również zaistnieć potrzeba przeprowa­dzenia pełnego badania m.in. z oznaczeniem ciśnienia krwi, poziomu cukru oraz cholesterołu we krwi.

 

---

Cukrzyca a Zdrowie - Magazyn medyczny

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Ciąża i cukrzyca

Ciąża i cukrzyca

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Nierzadko kobiety z cukrzycą mają wiele wątpliwości w związku z planowaniem rodziny.  Jeżeli jesteś w podobnej sytuacji przeczytaj poniższy artykuł. Kobiety w ciąży najczęściej zadają sobie pytania dotyczące przyszłości ich dziecka.   

1. Czy moje dziecko będzie miało cukrzycę?

Ryzyko jest niewielkie. Prawdopodobieństwo, że twoje dziecko zachoruje kiedyś na cukrzycę jest prawie takie samo, jak w przypadku kobiety, która nie ma cukrzycy. Praktycznie nie zdarza się, aby cukrzyca ujawniła się już u noworodka.

2. Czy moje dziecko może mieć jakieś wady?

Jeżeli twoje stężenia cukru we krwi będą prawidłowo kontrolowane przed i podczas ciąży, to ryzyko wystąpienia wad jest tylko nieco większe niż zwykle. W przypadku bardzo dobrej kontroli cukrzycy ryzyko jest prawie takie samo, jak u kobiety, która nie ma cukrzycy.

3. Czy trzeba na coś szczególnie uważać jeszcze przed zajściem w ciążę?

Jeszcze zanim będziesz w ciąży twoje stężenia cukru we krwi powinny być tak bliskie normy, jak to tylko możliwe. Dlatego możesz potrzebować dodatkowego szkolenia, żeby nauczyć się lepiej zmieniać dawki insuliny w zależności od aktualnego stężenia cukru we krwi. Również z tego względu jest konieczne, aby każda ciąża była planowana. Z uwagi na dobro nienarodzonego dziecka trzeba skutecznymi metodami zapobiegać ciąży nieplanowanej. Jeśli stwierdzono u ciebie późne powikłania cukrzycy, możesz potrzebować dodatkowej konsultacji lekarskiej.

4. Czy powinnam spodziewać się szczególnych trudności w kontrolowaniu mojej cukrzycy podczas ciąży?

Dzięki zastosowaniu nowoczesnych sposobów leczenia prawidłowa kontrola cukrzycy w czasie ciąży jest możliwa. Wiąże się to z koniecznością samodzielnych badań stężenia cukru we krwi, wielokrotnymi dawkami insuliny w ciągu dnia i odpowiednim żywieniem. Podczas ciąży potrzebna jest szczególna opieka lekarska.

5. Czy mogę rodzić normalnie?

Tak, oczywiście. Czasami może zajść potrzeba przyjęcia cię do szpitala, na kilka tygodni przed terminem porodu.

6. Co mogę powiedzieć mojej rodzinie?

To, że przy prawidłowej kontroli cukrzycy możesz mieć zdrowe dziecko. Poproś członków twojej rodziny by towarzyszyli ci w kolejnych wizytach u lekarza. Ze swej strony bardzo chętnie odpowiemy na wszelkie pytania twoje i twojej rodziny.

7. Czy będę mogła karmić piersią?

Oczywiście. Zupełnie tak sarno jak kobieta, która nie ma cukrzycy.

8. A późne powikłania?

Ciąża nie przyczynia się do ujawnienia późnych powikłań. Jeśli zaś są one już obecne, to przy zachowaniu właściwego leczenia nie dochodzi zwykle do ich nasilenia.

PAMIĘTAJ!

Koniecznie skontaktuj się ze swoim lekarzem, jeśli planujesz ciążę.

Bezzwłocznie skontaktuj się ze swoim lekarzem na samym początku ciąży.

W żadnym przypadku nie opóźniaj tej wizyty - nie czekaj!!!

---

Magazyn Cukrzyca a Zdrowie - Magazyn medyczny poświęcony cukrzycy

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Czy cukrzyca jest przeciwskazaniem dla ciąży ?

Czy cukrzyca jest przeciwskazaniem dla ciąży ?

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Cukrzyca i ciąża to niezwykłe przedsięwzięcie. W trzecim trymestrze zdałam sobie sprawę, że ciąża z cukrzycą jest jak praca na cały etat - opowiada kobieta, lekarz diabetolog.

Byłam 31 ­letnią szczęśliwą mężatką i poza cukrzycą typu 1 nie miałam żadnych problemów zdrowotnych. Wydawało mi się, że to dobry moment, by urodzić dziecko. Jednak po głębszym zastanowieniu pojawiły się obawy i strach. Byłam świadoma ryzyka związanego z wysokim poziomem cukru we krwi i jaki wpływ miałby on na dziecko. Czy mój potomek zachoruje na cukrzycę? Tego typu zmartwienia są typowe dla każdego, kto choruje na cukrzycę, ale dla mnie przyjęcie na siebie odpowiedzialności za zdrowie i rozwój małego człowieka były zbyt przytłaczające. Chciałam mieć pewność, że wszystko będzie dobrze.

Porozmawiałam z lekarzem endokrynologiem, by przekonać się, które z moich obaw są uzasadnione, a które bezpodstawne. Statystycznie biorąc, w przypadku kobiet cierpiących na cukrzycę typu 1 lub typu 2 największe znaczenie dla rozwoju dziecka ma stan zdrowia matki tuż przed poczęciem oraz w ciągu pierwszych 11 tygodni ciąży. Kobiet z cukrzycą nie zniechęca się zwykle do zachodzenia w ciążę, chyba że mają powikłania związane z oczami, nerkami lub chorobę serca. Dokładna kontrola poziomu cukru we krwi ma kluczowe znaczenie w okresie do 11 tygodnia ciąży, gdyż wtedy zaczynają się rozwijać organy wewnętrzne dziecka. Jeśli w tym czasie poziom cukru we krwi matki jest zbyt wysoki, może mieć to wpływ na kręgosłup i serce dziecka. Kobiety w 16 czy nawet 20 tygodniu ciąży mogą poddać się testom, które pozwolą ocenić ryzyko wystąpienia u dziecka rozszczepu kręgosłupa, syndromu Downa czy deformacji serca.

Wiedząc, że zdołam utrzymać poziom cukru we krwi na odpowiednim poziomie, a także mając wsparcie moich lekarzy oraz męża, uznałam, że jestem gotowa do zajścia w ciążę. Niestety, nie udawało mi się. Dużo wysiłku kosztowało mnie poprawienie kontroli nad poziomem cukru we krwi, ćwiczenia fizyczne, co najmniej czterokrotne badanie cukru na dzień, a także unikanie myśli na temat zdrowia mojego oraz mojego dziecka. Czyżby cukrzyca wpływała na zdolność do zajścia w ciążę? Według mojego endokrynologa, cukrzyca nie wpływa na płodność. Przestałam więc się martwić i stało się – zaszłam w ciążę.

Gdy okazało się, że jestem w ciąży, znacznie wzrosła moja motywacja do dbania o poziom cukru we krwi. Byłam świadoma każdego grama węglowodanów, jakie zjadałam, siedem razy dziennie monitorowałam poziom cukru we krwi i regularnie dostosowywałam dawki insuliny. Lekarz ustalił, że idealny poziom cukru we krwi będzie dla mnie wynosił od 3,5 do 7 mmol/L, ale poziom ten zależy od twego lekarza oraz od tego, jak dobrze potrafisz rozpoznawać i radzić sobie z hipoglikemią. Prawidłowy poziom cukru we krwi udało mi się utrzymać praktycznie przez całą ciążę, z wyjątkiem pierwszego trymestru, kiedy miewałam z tym problemy. Było to prawdopodobnie  związane z niestabilnym poziomem hormonów, co sprawiło, że poziom cukru we krwi wzrósł znacznie w ósmym tygodniu ciąży. Zwykle podczas pierwszego trymestru poziom cukru we krwi spada zbyt nisko, ale zdarza się także, że rośnie. Dzięki pomocy diabetologa udało mi się dostosować dawki insuli­ ny w taki sposób, by zrekompensować wzrost cukru we krwi.

Choć sama jestem diabetologiem, czasami trudno mi było obiektywnie spojrzeć na zdrowie swoje i dziecka. Musiałam pogodzić się z tym, że moje ciało to nie maszyna i nie może być bez przerwy doskonałe. Biorąc pod uwagę wpływ dodatkowego monitorowania poziomu cukru we krwi oraz strach przed komplikacjami, ważnym było, bym mogła podzielić się moimi obawami z lekarzem i rodziną. Dzięki temu, że udało mi się rozładować emocje podczas pierwszego trymestru, łatwiej radziłam sobie z wymaganiami drugiego oraz trzeciego.

Gdy rozpoczął się trzeci trymester zdałam sobie sprawę, że ciąża z cukrzycą to praca na cały etat. Znacząco wzrosła częstotliwość wizyt u lekarza ginekologa, badania poziomu cukru we krwi przerodziło się w obsesję. W tym okresie ciąży byłam już bardzo zmęczona. Raz zdarzyło mi się nawet zasnąć na podłodze mojego biura. Zwiększyła się częstotliwość występowania hipoglikemii i ogromnie wzrosło znaczenie, jakie miało dla mnie wsparcie ze strony rodziny oraz współpracowników.

Z mojego punktu widzenia jednym z niewielu plusów tego, że choruję na cukrzycę typu 1 było to, że poród miał miejsce w 38, a nie w 40 tygodniu ciąży. Wywołanie porodu po 38 tygodniach jest zalecane w przypadku kobiet chorych na cukrzycę, gdyż choroba może prowadzić do szybszego dojrzewania łożyska. Gdy nadszedł 38 tydzień mojej ciąży był gorący, wilgotny czerwiec. Zapasy dobrego samopoczucia były już na wyczerpaniu i czułam, że większa chyba być nie mogę. Byłam gotowa na zakończenie ciąży i zostanie wreszcie mamą.

Poród trwał dłużej, niż się spodziewałam, ale dzięki epiduralowi nie okazał się specjalnie wyczerpujący. Po prawie osiemnastu miesiącach planowania i wytrwałych starań, na świat przyszła zdrowa, piękna dziewczynka. Okazało się, że wszystko ułożyło się lepiej, niż się spodziewałam – to był prawdziwy cud!

Jeśli zastanawiasz się nad zajściem w ciążę, mogę ci poradzić nie tylko, żebyś to zrobiła, ale przede wszystkim dobrze zaplanowała. Musisz jednak odpowiednio wcześnie porozmawiać ze swoimi lekarzami, aby narodziny twego dziecka były tak wspaniałym wydarzeniem, jak na to zasługują.

---

Cukrzyca a Zdrowie - Magazyn medyczny poświęcony cukrzycy

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Cukrzyca - posiłki w podróży, restauracjach, specjalne okazje. Jak jeść i co jeść.

Cukrzyca - posiłki w podróży, restauracjach, specjalne okazje. Jak jeść i co jeść.

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Każdy z nas czasami musi nagiąć swoje zasady i zjeść coś na szybko w restauracji czy w podróży. W cukrzycy te zasady są szczególnie ważne, bo musimy odżywiać się zdrowo i według określonych zasad.

Posiłki w restauracjach

Odżywianie się w restauracjach może być równie zdrowe jak posiłki przygotowywa­ne samodzielnie.Kieruj się poniższymi wskazówkami:

• Zamawiaj posiłki gotowane, grillowane lub pieczone, Unikaj mięsa tłustego i smażonego,

Wybieraj dania dietetyczne, Pytaj o składniki serwowanych dań. Zachowaj rozsądek przy wyborze posiłków i przekąsek. Podawane w restauracji mogą być zbyt obfite. Pamiętaj o przeliczaniu wymienników węglowo­danowych.

Unikaj spożywania posiłków typu fast food. Zawierają one dużo kalorii, tłuszczu i soli.

Dieta w podróży

 

 

W podróży dieta często bywa zmieniona pod względem ilościo­wym i jakościowym, dlatego należy być bardzo czujnym oraz aktywnie reagować na każdą niepokojącą zmianę w wynikach samokontroli.

W podróży z powodu zmiany diety mogą wystąpić zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Należy wówczas spożywać dietetyczne po­siłki (kleiki ryżowe), pić duże ilości płynów oraz częściej mierzyć poziom cukru we krwi.

Specjalne okazje

 Na przyjęciach lub innych uroczysto­ściach możesz mieć ochotę na coś słod­kiego. Nie musisz z tego rezygnować. Przelicz ilość węglowodanów zawartych w serwowanych posiłkach i dostosuj do puli codziennego zapotrzebowania na wymienniki węglowodanowe.

Zaplanuj dawkę insuliny lub odpowiedni wysiłek fizyczny, który pomoże zużytkować nadmiar zjedzonych kilokalorii (energii).

Zapytaj gospodarzy o czas podawania posiłków. Może będzie koniecz­ne przesunięcie pory podania insuliny lub zjedzenie przekąski.

---

Cukrzyca a Zdrowie - magazyn medyczny

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jesteś kierowcą ? Chorujesz na cukrzycę ? Pamiętaj o podstawowych zasadach !

Jesteś kierowcą ? Chorujesz na cukrzycę ? Pamiętaj o podstawowych zasadach!

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Chorujesz na cukrzycę? Musisz, więc pamiętać, że nagły spadek poziomu cukru we krwi może mieć zły wpływ na twoją sprawność za kierownicą.  Gdy poziom cukru we krwi obniża się samopoczucie pogarsza się minuty na minutę.

Podczas różnych chorób, siadanie za kierownicą może wiązać się z określonymi ograniczeniami. Takie ograniczenia niesie też za sobą cukrzyca. Warto przed przekrecęniem kluczyka w stacyjce samochodu poznać podstawowe zasady, jakimi powinien się kierować chory na cukrzycę.

1. W aucie musisz mieć tzw. niezbędnik diabetyka, czyli: wstrzykiwacz insuliny, bransoletkę lub kartę identyfikacyjną
z informacją o chorobie, glukometr oraz paski testowe.

2. Nie siadaj za kierownicą (zwłaszcza rano), zanim nie zmierzysz poziomu glukozy we krwi, nie weźmiesz insuliny i nie
zjesz śniadania. Jeśli stale masz mato czasu, poproś lekarza o analog insuliny, który zaczyna działać natychmiast po wstrzyknięciu.

3. Jeśli musisz jechać, a poziom glukozy we krwi jest poniżej 90 mg%, koniecznie coś zjedz. Nie wychodź z domu bez kanapek lub batoników na drogę.

4.Nawet, gdy masz niedaleko do pracy czy na działkę, musisz mieć w aucie jedzenie, słodki sok, cukierki. Diabetycy twierdzą, że dobrze wozić ze sobą colę, bo szybko działa. Gdy utkniesz w długim korku lub z innego powodu nie zjesz na czas posiłku, dzięki małej spiżarni unikniesz hipoglikemii.

5.Gdy poczujesz się źle, zatrzymaj auto w bezpiecznym miejscu i wyjmij kluczyki ze stacyjki. Zjedz kanapę lub dwie kostki cukru, po 15-20 minutach zmierz poziom cukru we krwi. Odpocznij kilkanaście minut, zanim ruszysz w drogę. Wcześniej twój mózg nie będzie,prawidłowo pracował. Możesz wtedy przekroczyć oś jezdni, jechać zbyt szybko lub niepotrzebnie hamować.

6.Gdy wyruszasz w daleką trasę, niech towarzyszy ci osoba przygotowana do udzielenia ci pomocy w chwili niedocukrzenia. Jeżeli jedziesz sam, co 2 godziny rób krótką przerwę na mały posiłek i przestrzegaj godzin przyjmowania insuliny.

7.Nie jedź nocą, bo nawet, jeśli nie masz retinopatii cukrzycowej, zmiany w naczyniach siatkówki oka stale postępują. Skutkiem może być gorsze widzenie i chwilowe utraty widzenia wskutek oślepiania przez inne auta.

8. Jeśli masz prowadzić rano, poprzedniego dnia unikaj picia alkoholu mocnego (wódka, whisky) i słodkiego (likiery, piwo).
Wszystko, na co możesz sobie raz pozwolić, to ok. 20 g (np. poł szklanki wina).

9. Jeżeli lekarz zmienił ci insulinę lub sposób jej dawkowania, przez co najmniej tydzień lub dłużej nie prowadź auta. Organizm musi się przyzwyczaić, a ty poznać reakcję na nowy rodzaj leku.        

---

www.cukrzycaazdrowie.pl - Magazyn medyczny poświęcony cukrzycy  

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Rady dla cukrzyków uprawiających sporty zimowe

Rady dla cukrzyków uprawiających sporty zimowe

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Zima właściwie zaczyna się już na dobre. Dla osób chorujących na cukrzycę, dla diabetyków nie oznacza to czasu w którym nie mogą być aktywni fizycznie. Cukrzyca to nie koniec świata, możesz aktywnie uprawiać sport, ale musisz stosować się do konkretnych zaleceń.

W cukrzycy oprócz diety ważne jest stosowanie się do określonych zaleceń. Uprawianie sportu wiąże się z określonymi wyrzeczeniami.Oto podstawowe zasady:

․   Częste i dokładne mierzenie poziomu cukru podczas wyprawy ma kluczowe znaczenie. Dzięki niemu można szybko zauważyć, w jakim stopniu powinno się obniżyć dawkę insuliny podawaną przez pompę.

․   Konieczna porcja węglowodanów  powinna być zestawiona z szybkim BE (cukier gronowy) i z BE „sportowym” czyli takim, który wyrówna obciążenia wywołane uprawianiem sportu.

․   Cechą wyróżniającą sport zimowy od innych sportów jest śnieg i lód oczywiście. Dlatego pompę insulinową należy nosić tuż przy ciele. Znajdą państwo dostatecznie wiele przykładowych miejsc, w których można ją umieścić.

․   Należy używać możliwie miękkich torebek: żadnych opakowań z zatrzaskiem z twardego plastiku.

 -  Konstrukcje podtrzymujące pompę na plecach mogą doprowadzić do poważnych obrażeń w razie upadku.

․   Również aparat do mierzenia cukru nie jest odporny na działanie zbyt niskich temperatur. Dlatego też należy go przechowywać możliwie blisko ciała, w ten sposób jednak, by był łatwo dostępny.

․   Należy mierzyć cukier w możliwie ciepłym, ochronionym od wiatru miejscu, a nie bezpośrednio na stoku.

․   Obniżona dawka insuliny powinna pozostać na danym poziomie co najmniej przez kilka godzin po wycieczce. Jeśli później zamierzają Państwo wybrać się na imprezę – tańce czy pić alkohol,ze względów bezpieczeństwa lepiej zostawić na noc ustawioną dawkę insuliny obniżoną, by zmniejszyć ryzyko niedocukrzenia.

---

www.cukrzycaazdrowie.pl - Magazyn medyczny poświęcony cukrzycy  

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Narty w zimę ? Z cukrzycą to możliwe !

Narty w zimę ? Z cukrzycą to możliwe !

Autorem artykułu jest Mariusz P.

 Nie trzeba wyjeżdżać w góry, by oddać się białemu szaleństwu. Kiedy spadnie kilka centymetrów śniegu, wystarczy znaleźć się w parku lub tuż za miastem i przypiąć do stop biegówki

„Przechadzka” na nartach

Na nartach biegowych  dotrzesz dalej  niż na piechotę,  przemkniesz  przez zaśnieżone łąki  w których  spacerowicz  utknąłby z butami  pełnymi  śniegu, i  odkryjesz uroki zimowego krajobrazu. Przy okazji będziesz mieć satysfakcję   z uprawiania sportu i to bez zadyszki, ponieważ aby spacerować na nartach nie trzeba mieć świetnej kondycji ani mocnych mięśni.  Dlatego jest to sport dla ludzi w każdym wieku: dzieci pobiegną, przodem, a dziadkowie mogą sunąć niespiesznie za nimi. W dodatku nie musisz iść na kurs narciarski, by zacząć biegać. Wystarczy chcieć.

Ciało w ruch

Chociaż mówi się o ,bieganiu" na nartach, ciało porusza się wówczas inaczej niż podczas joggingu. Na biegówkach pracują, prawie wszystkie partie mięśni w całym ciele. Oprócz stóp, łydek, ud i pośladków swoją, porcję ruchu otrzymują, też mięśnie w górnej części ciała. Ruch barków i ramion pozwoli Ci pozbyć się wielu dokuczliwych dolegliwości związanych ze zbyt długim siedzeniem np. sztywności karku i napięcia w barkach. Podczas jazdy podpierasz się kijkami, co odciąża stawy kolanowe i biodrowe. Rytmiczny ruch sprawia, że wyrównujesz i pogłębiasz oddech.  Bieganie na nartach to ćwiczenie aerobowe, co oznacza, że sprzyja spalaniu kalorii. Lekko podnosi  tętno i sprawia,  ze krew szybciej krąży, dostarczając więcej substancji odżywczych i tlenu do ważnych organów:  serca,  płuc i mózgu. Dzięki umiarkowanemu  wysiłkowi  obniża się poziom cholesterolu i ciśnienie krwi.

Glukoza pod lupą

Ruch jest dobry dla każdego, zwłaszcza dla Ciebie,  ponieważ jesteś diabetykiem. Nie tylko dlatego, że odchudza,  ale też z tego powodu, że zwiększa wrażliwość na insulinę  obniża poziom  cukru we krwi. Pamiętaj  jednak, że stężenie glukozy we krwi bardzo szybko zmienia się podczas wysiłku. Zwykle już na początku biegu jej ilość spada i pozostaje niższa nawet przez kilkanaście godzin po  powrocie  z nart. Dlatego przed rozpoczęciem  ćwiczeń i po  ich zakończeniu koniecznie sprawdź  stężenie  glukozy we krwi. Glikemia przed wysiłkiem powinna się mieścić  w granicach 100-250 mg/dl. Jeśli zażywasz insulinę  nie możesz dopuścić, aby poziom cukru drastycznie spadł. Dlatego zanim zaczniesz biegać, zjedz przekąskę. Wyrówna ona poziom cukru we krwi i da Ci energię do dłuższej przejażdżki.

Do biegania wystarczy duży park, łąka lub las. Najwygodniej jeździ się po przetartych, przygotowanych trasach, ale do  rekreacji  nadaje się  zwykły,  pokryty śniegiem  trawnik. Na początek  nie planuj długiej wycieczki i nie testuj  swoich możliwości. Biegaj tzw. krokiem klasycznym: przesuwaj do przodu jedną nogę, odbijając się drugą tak, aby narty ślizgały się w przód. Ramionami pracuj naprzemiennie: kiedy odbijasz się lewą nogą, jednocześnie podpieraj się prawym kijkiem i odwrotnie. lnny krok tzw. łyżwowy jest bardziej męczący i wymaga lepiej przygotowanej trasy z ubitym śniegiem.

Komfort i wygoda

Na ,przechadzkę" na nartach ubierz się ciepło, ale tak, aby ubranie nie krępowało Ci ruchów. Najlepiej na cebulkę. Bardzo ważne są skarpetki, które powinny być zrobione  z bawełny, bo w takich stop  najmniej się poci. Dobrym rozwiązaniem są skarpetki z podwójnej warstwy tkaniny,  przeznaczone specjalnie dla biegaczy. Skutecznie chronią stopę przed otarciami i pęcherzami. Koniecznie załóż rękawiczki, bo nawet kiedy rozgrzejesz się podczas biegu, będą Ci marzły dłonie. Przydadzą Ci się tez okulary przeciwsłoneczne i ciepły szalik. Zabierz ze sobą mały plecak, do którego włożysz leki i kanapki.

Sprzęt  dla Ciebie

Żeby uprawiać narciarstwo biegowe, potrzebujesz  kilku podstawowych rzeczy ze sklepu sportowego. Możesz je tez kupie  na giełdzie narciarskie j - tam za komplet sprzętu możesz zapłacić niewiele ponad 100 zł.

Kupujesz narty

W sklepach znajdziesz kilka rodzajów biegówek Do biegania rekreacyjnego służą narty klasyczne lub trochę szersze  śladowe.  Mają one od  spodu  tzw. łuskę, która pomaga nabrać rozpędu  w czasie  odbicia. Bardzo  ważna jest długość desek. Początkującym wystarczą narty dusze o ok. 10-15 cm od ich wzrostu. Zwróć uwagę na sprężystość nart. Możesz ją sprawdzić w ten sposób: połóż nartę na podłodze, wsuń kartkę pod jej środkową  część. Stań na narcie i spróbuj wyciągnąć kartkę. Powinna dać się wysunąć z lekkim oporem. Jeśli nie da się ruszyć lub narta w ogóle jej nie przygniata, oznacza to, ze narty są źle dopasowane do Twojej wagi.

Dobierz narty do Twojej wagi i wzrostu

drugość nart = (wzrost + 1 /2 ciężaru ciała) - 12 cm

Dobierasz  kijki

Żeby wygodnie się nimi posługiwać, muszą być właściwej długości. Kiedy stoisz, oparte końcami o podłogę  powinny sięgać Ci do ramienia. Można w przybliżeniu przyjąć, że ich długoś to Twój wzrost minus 30 centymetrów.

Przymierzasz  buty i wiązania

Najlepiej kupuj te dwa elementy narciarskiego ekwipunku jednocześnie i jeszcze w sklepie upewnij się, że do siebie pasują. Często najłatwiej dobrać je spośród sprzętu  oferowanego przez jednego producenta. Buty powinny być wygodne, nie mogą uciskać  palców ani pięty. Nie powinny jednak być za długie, bo noga będzie w nich przesuwać się ciągle w przód i w tył,  a to grozi otarciami.

Rozgrzej się!

Jest zima i chociaż  ćwiczyć się nie chce, spróbuj  wziąć się w garść. Wystarczy, że poświęcisz  gimnastyce 5-10 minut  dziennie, a zobaczysz, jak szybko pojawią  się efekty w postaci lepszej kondycji i dobrego nastroju. Jeśli jednak sport jest Ci bliski i nie trzeba Cię do niego  namawiać, nie zapominaj o stosowaniu  podstawowych  zasad,  które  podajemy na łamach  naszej  broszury. Zawsze konsultuj  z lekarzem  prowadzącym rodzaj ćwiczeń, jakie chcesz wykonywać.  Do dzieła!

Krążenia ramion

Stań wyprostowany w lekkim rozkroku, ręce trzymaj w dole. Zacznij zataczać nimi koła. Staraj się robić to dość energicznie i w miarę możliwości, kiedy  ręce  znajdują się z tylu,  zbliżaj do siebie łopatki. Wykonaj 10 obrotów w przód i 10 w tył.

Krążenia tułowia

Stań  wyprostowany w rozkroku (stopy  na  szerokości bioder) ,ręce  oprzyj  na biodrach. Zataczaj  biodrami duże  kręgi. Postaraj się aby stopy stały nieruchomo na podłodze. Zrób 3 obroty w lewo, następnie 3 w prawo. Powtórz ćwiczenie  5 razy.

Półprzysiady

Stań prosto w rozkroku. Stopy ustaw równolegle do siebie (na szerokość bioder), dłonie oprzyj na biodrach.  Wyprostuj plecy, patrz przed siebie. Powoli uginaj kolana do półprzysiadu, starając się cały czas utrzymywać  ciężar ciała na piętach. Następnie z powrotem  wyprostuj  nogi. Ćwiczenie wykonuj wolno,  starając się napinać wewnętrzne mięśnie ud i mięśnie  pośladków. Wykonaj 10 powtórzeń.

Kołowrotki

To ćwiczenie możesz  wykonywać  zarówno  na stojąco,  jak i  na siedząco  - nie  zapomnij tylko o prostej sylwetce.  Ugnij ręce w stawach łokciowych tak, aby utworzyć kąt prosty, a następnie kręć przedramionami, tworząc „kołowrotek”. Staraj się to robić szybko i energicznie. Wykonaj 5 obrotów w przód, a następnie 5 w tył. Cały cykl powtórz dwukrotnie.

Rowerki

Połóż się na plecach. Ręce wyciągnij wzdłuż  tułowia. Unieś nogi  i nie ruszając  się z miejsca, jedz na wycieczkę rowerową. „Pedałuj" 2 minuty do przodu, a następnie spróbuj do tylu. Staraj się żeby plecy przez cały czas przylegały do podłogi

Ćwiczenia zawsze zaczynaj  od głębokiego wdechu nosem - wydech rób ustami. Jeśli poczujesz, że wysiłek jest zbyt duży,  odpocznij.  Weź głęboki oddech  i wróć do ćwiczenia. Koniecznie skonsultuj z lekarzem rodzaj ćwiczeń,  jakie chcesz wykonywać! W miarę upływu czasu zwiększaj  stopniowo ilość powtórzeń.

Chwila relaksu

Jeśli   masz   ochotę   na  relaks,  proponujemy  Ci  kilka  prostych  ćwiczeń, zaczerpniętych z jogi. Joga kojarzy się ze skomplikowanymi figurami gimnastycznymi i staniem na głowie. Tymczasem jest to znakomita metoda, by się  zrelaksować i głęboko odprężyć - wystarczy tylko kilkanaście minut wolnego czasu i kilka koców lub ręczników.

Janu Sirsasana

Usiądź na zwiniętym kocu.  Lewa noga  wyprostowana, stopa pionowo. Prawa noga zgięta, stopa przylega do lewego uda.  Ręce ułożone  na krześle,  czoło oparte na siedzeniu krzesła. Plecy i szyja wyciągnięte, barki oddalone od uszu. Pozostań w pozycji przez 3-10 minut na każdą, stronę. Asana „masuje" narządy wewnętrzne, aktywizuje je i podnosi odporność organizmu.

Savasana Podparta

Połóż  się  na macie.  Pod  kręgosłup podłóż wałek lub  zrolowany  koc,  głowę oprzyj na dodatkowym kocu. Nogi  w lekkim rozkroku, stopy opadają, swobodnie, barki rozluźnione, łokcie na podłodze, dłonie zwrócone ku górze, oczy przykryte paskiem lub miękkim materiałem. Rozluźnij i odpręż całe ciało. W pozycji pozostań 10-20 minut bez ruchu, starając się unikać ,gonitwy myśli ".

Asana  działa  ożywiająco i odświeżająco. Pomaga zregenerować się ciału i umysłowi, koi nerwy. Praktykowanie tej asany sprowadza głęboki i regenerujący sen, usuwa wszystkie napięcia.

Uwaga!

Podane ćwiczenia możesz wykonywać pojedynczo, ale jeśli zdecydujesz się wykonać je oba na raz, zachowaj  następującą kolejność:  najpierw Janu Sirsasama, potem Savasana Podparta.

Mamy nadzieję, że przekonaliśmy Cię, jak ważny i potrzebny jest codzienny wysięk fizyczny, który jest niezbędnym  elementem profilaktyki i leczenia cukrzycy. Gorąco zachęcamy do jak najczęstszej aktywności fizycznej, oczywiście poprzedzonej sprawdzeniem stężenia glukozy we krwi. Jeśli masz pytania i wątpliwości dotyczące rodzaju ćwiczeń, jakie możesz i chcesz wykonywać, skonsultuj się ze swoim lekarzem prowadzącym.

Pamiętaj, że ruch to zdrowie!                                                                             

---

Dr n. med. (mgr fizjoterapii) Izabela Korabiewska

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Hipoglikemia - jak sobie radzić ?

Hipoglikemia - jak sobie radzić ?

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Dziś warto wiedzieć czym jest hipoglikemia i jak sobie z nią radzić. Rozróżniamy różne rodzaje hipoglikemii i rózne sposoby jej leczenia.

Rodzaje hipoglikemii

1. Hipoglikemia bezobjawowa - niski poziom glukozy bez objawów

2. Hipoglikemia średnia - pojawiają się alarmowe objawy ze strony

układu autonomicznego

3. Hipoglikemia nieuświadomiona - objawy pochodzenia mózgowego (neuroglikopenii) są zauważalne

dla osoby obserwującej chorego

4. Hipoglikemia ciężka - objawy wymagają pomocy drugiej osoby (wstrzyknięcie glukagonu)

5. Nocna hipoglikemia - Występuje często, epizody przedłużają się, są zwykle bezobjawowe i mogą nie zaburzać snu.

Nocną hipoglikemię należy podejrzewać jeśli stężenie glukozy we krwi przed śniadaniem jest małe, obserwuje się stany lękowe, koszmary senne, drgawki podczas snu lub po przebudzeniu, upośledzona jest zdolność do logicznego myślenia, albo występuje senność, za- burzenia nastroju lub ból głowy. Rozpoznanie można ustalić tylko na podsta- wie badania glikemii w regularnych od- stępach czasu w nocy.

Nocnej hipoglikemii nie można prze- widzieć na podstawie wyniku pomiaru stężenia glukozy we krwi przed snem (większą wartość ma badanie wykonane około północy).

Leczenie hipoglikemii

Podstawową zasada, którą powinny przestrzegać osoby zagrożone hipoglikemią jest konieczność ciągłego posiadania przy sobie czegoś słodkiego: glukozy, cukru, soków. Tutaj pojawia się analogia do choroby cukrzycy,  również trzeba przestrzegać konkretnych obowiązków i nawyków.

Hipoglikemia rozwija się szybko, zwykle w ciągu kilku minut, ale równie szybko przemija po spożyciu słodkich produktów. W ten sposób najłatwiej poradzić sobie z hipoglikemią o umiarkowanym przebiegu. Częstym błędem podczas ataku hipoglikemii jest spożywanie pieczywa, ciasta (z tych produktów glukoza uwalnia się wolniej, dlatego spożycie dużych ilości tych produktów podczas trudnego do opanowania głodu, może doprowadzić do wielogodzinnej hiperglikemii). Dlatego warto mieć przy sobie produkt, który jest środkiem spożywczym specjalnego przeznaczenia np. specjalny czekoladowy baton.

Dla osób z otoczenia pacjenta lub osób zupełnie przypadkowych, które zetknęły się z chorym podczas ataku hipoglikemii, najprostszym sposobem podniesienia poziomu glukozy we krwi jest podanie słodkiego produktu.

Może zdarzyć się jednak sytuacja, kiedy pomoc taka nie będzie możliwa ze względu na zaawansowane już zmiany w zachowaniu chorego (agresja, jadłowstręt). W takim przypadku niezbędne będzie wykonanie wstrzyknięcia

1,0 mg glukagonu (najlepiej w tkankę mięśniową uda), a po uzyskaniu lepszego kontaktu z chorym doustne po- danie glukozy. Dlatego w imię dobrze pojętej profilaktyki hipoglikemii, każdy chory powinien posiadać przy sobie zestaw do wstrzyknięć glukagonu, a osoby z najbliższe- go otoczenia chorego bezwzględnie powinny opanować umiejętność samodzielnego dokonywania wstrzyknięć.

Znacznie trudniejsze jest postępowanie z chorym nie- przytomnym. W takiej sytuacji istnieje już spore prawdopodobieństwo wystąpienia śpiączki hipoglikemicznej. Chorego należy ułożyć na boku z niżej opuszczoną głową. Nieprzytomnemu pacjentowi nie wolno podawać nic doustnie, można jedynie włożyć kostkę cukru pomiędzy zęby a policzek. Następnie należy wykonać domięśniowe wstrzyknięcie 1,0 mg glukagonu. W wypadku hipoglikemii polekowej lub kiedy chory nie odzyskał świadomości w ciągu 10 minut po wstrzyknięciu glukagonu, pacjenta należy przekazać do szpitala.

Często obserwuje się tzw. hipoglikemię nocną. Zniwelowanie objawów tak powstałego niedocukrzenia polega na zmniejszeniu dawki leku hipoglikemizujacego przyjmowanego na noc lub zjedzeniu przed snem posiłku zawierającego wolno wchłanialne węglowodany (np. twa- róg, chude mięso z chlebem, baton czekoladowy). Hipoglikemii można również przeciwdziałać odpowiednio modyfikując leczenie farmakologiczne.

Główną rolę w profilaktyce i leczeniu hipoglikemii odgrywa edukacja pacjenta. Typowe objawy niedocukrzenia oraz umiejętności udzielenia pomocy powinny być dobrze znane rodzinie i najbliższemu otoczeniu chorego. Wiedzę taką można pozyskać od lekarzy i fachowego personelu medycznego. Wiele niezbędnych informacji w zakresie edukacji cukrzycowej chorzy mogą otrzymać uczestnicząc w spotkaniach lokalnych stowarzyszeń diabetologicznych współpracujących ze szpitalami, przychodniami i aptekami. Do najważniejszych zasad należą: umiejętność posługiwania się glukometrem i stała kontrola poziomu cukru we krwi, przestrzeganie zasad dietetycznych, posiadanie przy sobie produktów zawierających dużo cukru oraz zestawu do wstrzyknięć glukagonu.

---

Cukrzyca a Zdrowie - magazyn medyczny poświęcony cukrzycy

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jak cukrzyca może wpływać na skórę ?

Jak cukrzyca może wpływać na skórę ?

Autorem artykułu jest Mariusz P.

W dzisiejszej rzeczywistości wygląd zewnętrzny jest niezwykle cenioną wartością. Warto dbać o siebie i dbać o własną skórę. Warto także wiedzieć, czy choroba cukrzycy wpływa na Twoją skórę.

W wyniku wahań lub nieodpowiedniej kontroli poziomu glukozy we krwi dochodzi do uszkodzenia układu nerwowego i naczyniowego, przez co zmniejsza się wydzielanie potu, a funkcje ochronne skóry ulegają ograniczeniu. Cechy charakterystyczne dla skóry diabetyków i osób z zespołem metabolicznym:

✓  nadmierna suchość

✓  dokuczliwe swędzenie

✓  nadwrażliwość

✓  łuszczenie się

✓  kanarkowo-żółte zabarwienie

✓  rumieniec cukrzycowy (dotyczy cukrzycy typu I)

✓  skłonność do zmian wypryskowych, owrzodzeń, zaniku skóry i owłosienia oraz chorób o podłożu bakteryjnym

Najgroźniejsze powikłania cukrzycowe:

Owrzodzenia podudzi - ubytki sięgające w głąb naskórka, aż do skóry właściwej. To bolesne i trudno gojące się rany, których leczenie jest bardzo długotrwałe.

Stopa cukrzycowa to występowanie infekcji, owrzodzenia ¡/lub destrukcji tkanek głębokich stopy powiązane z zaburzeniami neurologicznymi i/lub zaburzeniami ukrwienia kończyn dolnych oraz czynników ryzyka urazu stopy. Jeśli nie zostanie podjęte odpowiednie leczenie, postępujący proces zapalny prowadzi do nieodwracalnych zmian i konieczności amputacji stopy lub jej części.

PODSTAWY PIELĘGNACJI SKORY DIABETYKÓW I OSÓB Z ZESPOŁEM METABOLICZNYM

Podstawą pielęgnacji skóry osób chorych na cukrzycę i osób z zespołem metabolicznym, a tym samym zapobiegania zmianom skórnym, jest zwalczanie suchości skóry. Do mycia ciała stosować należy preparaty łagodnie oczyszczające, nawilżające, nie zawierające mydła, o neutralnym pH. Po kąpieli lub prysznicu należy używać balsamów i kremów ochronnych, których celem jest zapobieganie utraty wody ze skóry Ciało należy osuszać, delikatnie dotykając skórę ręcznikiem - nie pocierać. Wszelkie niepokojące objawy na skórze - rany, otarcia, odparzenia itp. należy niezwłocznie konsultować z lekarzem pierwszego kontaktu (Podstawowej Opieki Zdrowotnej), lekarzem diabetologiem lub dermatologiem. Konsekwencjom negatywnego wpływu cukrzycy na skórę zapobiega odpowiednia pielęgnacja oraz systematyczna kontrola stanu skóry, połączona z właściwym wyrównywaniem cukrzycy i stosowaniem się do indywidualnych zaleceń lekarskich.

---

Cukrzyca a Zdrowie - magazyn medyczny

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Wysiłek fizyczny leczy cukrzycę !

Wysiłek fizyczny leczy cukrzycę !

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Wysiłek leczy cukrzycę   Nasze mięśnie zużywają do pracy dwa podstawowe rodzaje paliwa – węglowodany i tłuszcze. Podczas krótkotrwałych wysiłków fizycznych, nieprzekraczających 15 minut glukoza pobierana jest głównie ze spichrza w mięśniach, jakim jest glikogen.

W czasie wysiłku glikogen przetwarza się w glukozę, a ta spala się uwalniając energię niezbędną dla skurczu mięśni. Po zakończeniu wysiłku nadmiar glukozy ulega ponownie przemianie w glikogen. Toteż po skończonym wysiłku poziom cukru u osób chorych na cukrzycę, jak też i u zdrowych wyraźnie się zmniejsza. Jaki jest bilans glukozy zdrowej osoby, w czasie wysiłku dłuższego niż 15 minut?  

Jeśli wysiłek trwa dłużej, niż 15 minut glukoza musi być już dostarczana z wątroby, w której jest wytwarzana i skąd wraz z krwią dopływa do mięśni. Kiedy zdrowa osoba przedłuża ćwiczenia fizyczne – do ponad pół godziny – zaczynają się spalać zapasy tłuszczu. Najpierw tłuszcz uwalniany jest z  mięśni (lokalny zapas), a później z tkanki tłuszczowej (stały zapas). W jaki sposób organizm reaguje na zakończenie dłuższego wysiłku? Po zakończonym wysiłku organizm usiłuje odbudować zapasy glikogenu w mięśniach i w wątrobie oraz zapas zużytych tłuszczów. Dokonuje tego pod wpływem własnej insuliny (osoby zdrowe i chorzy na cukrzyce typu II), lub pod wpływem insuliny wstrzykniętej penem lub strzykawką (osoby chore na cukrzycę typu I). Jeśli insuliny jest dużo, a cukru we krwi niewiele, (np. wskutek zużycia jej w czasie dłuższego wysiłku) – może dojść do silnego niedocukrzenia (hipoglikemii), które jest niebezpieczne dla zdrowia.

NIEBEZPIECZNY SPADEK CUKRU   Czy w takim razie aktywność fizyczna jest zdrowa dla osób chorych na cukrzycę?  

Zdecydowanie tak, jeśli cukrzyca jest dobrze leczona, a wysiłek racjonalnie kontrolowany – tj. nie prowadzi w czasie ćwiczeń do nagłego niedocukrzenia (hipoglikemii). Jeśli natomiast cukrzyca jest źle leczona (lub nie leczona wcale) i występuje z tego powodu nadmiar cukru we krwi (hiperglikemia) – to wówczas aktywność fizyczna jest przeciwwskazana.  

Kiedy zatem nie wolno nam podjąć wysiłku fizycznego – ćwiczeń, gier sportowych, spaceru? 

Jeśli stwierdzicie Państwo u siebie duże, ponadnormatywne stężenie glukozy we krwi oraz obecność acetonu w moczu – wówczas nie wolno podejmować żadnych wysiłków fizycznych! Najpierw należy wstrzyknąć sobie insulinę lub skorygować leczeniem farmakologicznym, aby znormalizować poziom glukozy we krwi i wyrównać cukrzycę.  

Co ponadto powinien sprawdzić lekarz w ogólnym stanie zdrowia, zanim chory przystąpi do systematycznych ćwiczeń?  

Przed pierwszymi próbami wspomagania leczenia cukrzycy wysiłkiem fizycznym należy wykluczyć ryzyko powikłań makro- i mikronaczyniowych, które mogłyby się pogłębić wskutek wysiłku. Dotyczy to zwłaszcza osób starszych. Należy też ocenić stan tętnic wieńcowych, zwrócić uwagę na choroby tętnic obwodowych oraz wykluczyć obecność retinopatii, nefropatii oraz neuropatii.  

Jak uprawiać sport i ćwiczenia fizyczne dla rekreacji, aby nie narazić się na odwrotność hiperglikemii – niedocukrzenie (hipoglikemię)?  

Po pierwsze trzeba wiedzieć, że osoba, która jest leczona insuliną i podejmuje większy niż zwykle wysiłek fizyczny, spala o wiele więcej glukozy w mięśniach. Z tego powodu może dojść do niebezpiecznego dla zdrowia niedocukrzenia. Zagrożenie to można ograniczyć – wstrzykując przed wysiłkiem fizycznym mniej insuliny, niż zwykle (najlepiej w konsultacji z lekarzem), lub zjadając więcej pokarmów bogatych w węglowodany.  

Jeśli chorujemy na cukrzycę i chcemy grać w piłkę siatkową lub tenisa, przepłynąć dłuższy dystans lub wyruszyć na kilkukilometrowy spacer rowerowy,  jak zabezpieczyć się przed niedocukrzeniem?  

Po pierwsze powinniśmy zmierzyć stężenie glukozy przed zajęciami sportowymi lub rekreacją. W przypadku zbyt małego stężenia glukozy we krwi – należy przed podjęciem rekreacji zjeść pokarm obfity w węglowodany, np. kanapkę. W przypadku dłuższego wysiłku, np. kilkugodzinnej wycieczki rowerowej, czy spaceru należy zabrać ze sobą zapas suchego prowiantu obfitującego w wolno wchłaniane węglowodany (np. kanapki) i słodzone napoje. W przypadku pierwszych oznak niedocukrzenia (hiperglikemii): senności, zawrotów głowy, drżenia mięśni, osłabienia, bólu brzucha, przyśpieszenia tętna – powinniśmy wypić szklankę osłodzonego napoju oraz zjeść odpowiednią do planowanych wysiłków porcję prowiantu. W przypadku osób chorych na cukrzycę typu 1 przed rozpoczęciem długotrwałego wysiłku należy zmniejszyć o 30–50% dawkę strzykiwanej insuliny.  

Co nas może spotkać w kilka godzin po zakończeniu ćwiczeń rekreacyjnych, gier sportowych, spacerów?  

Po zaprzestaniu wysiłku fizycznego organizm próbuje zregenerować zapasy energii, które zostały zużyte. Oznacza to, że nawet w kilka godzin po skończeniu gry, czy spaceru może wystąpić silne niedocukrzenie, ponieważ komórki mięśniowe nadal pobierają cukier z krwi. Z tego powodu – w nocy, czy nawet następnego dnia może utrzymywać się deficyt cukru we krwi (hipoglikemia) wraz z jej nieprzyjemnymi, wyżej wspomnianymi objawami. Dobrym sposobem zapobiegania takim następstwom jest zmierzenie poziomu glukozy – po zakończeniu wysiłku i w zależności od wyniku zjedzenie posiłku odpowiednio obfitego w wolno uwalniające się węglowodany.  

Jak uniknąć nadmiernego wysiłku fizycznego?  

Niektóre z ćwiczeń – bieg, taniec, tenis, itp. mogą być niekorzystnym dla zdrowia nadmiernym wysiłkiem. Chorym na cukrzycę zaleca się więc regulację intensywności ćwiczeń fizycznych poprzez samoobserwację objawów przemęczenia, takich jak: obfite pocenie się, przyśpieszenie oddychania, uczucie zmęczenia. Jeśli odczuwamy nadmierne zmęczenie, powinniśmy zwolnić tempo ćwiczeń i odpocząć.  

Czy są jakieś wymierne wskaźniki wysiłku, których chory nie powinien przekraczać?

Wymiernym wskaźnikiem intensywności wysiłku jest częstotliwość uderzeń tętna. Uważa się, że u pacjentów z cukrzycą wysiłek fizyczny nie powinien spowodować przekroczenia liczby 140 uderzeń tętna na minutę. (Łatwo jest policzyć uderzenia tętna mierząc ich liczbę przez 15 sekund i mnożąc przez 4). Zasadą powinno być jednak konsultowanie tego wskaźnika z lekarzem prowadzącym.  

Czy przy poprawnym leczeniu i dobrym wyrównaniu cukrzycy umiarkowany wysiłek fizyczny jest bezpieczny i korzystny dla zdrowia?  

Z praktyki medycznej i wielu badań naukowych wynika,że aktywność fizyczna jest podstawową (obok diety) profilaktyką zapobiegającą pojawieniu się cukrzycy typu 2, tj. (niezależnej od insuliny). Odwrotnie – brak aktywności fizycznej sprzyja ujawnieniu się cukrzycy tego typu. Pouczający jest wynik niedawnych 8–letnich badań blisko 90 tysięcy Amerykanek w średnim wieku (34 – 59 lat). Okazało się, że kobiety, które przynajmniej raz w tygodniu wykonywały intensywne ćwiczenia fizyczne znacznie rzadziej zapadały na cukrzycę typu 2. Podobne wnioski wyciągnięto z analogicznych badań mężczyzn z grupy najwyższego ryzyka. Każdy wzrost wydatku energetycznego na rekreację fizyczną o 500 kcal (przybliżony: Równoważnik energetyczny 1,5 –godzinnego spaceru, 1-godzinnej jazdy na rowerze, 40–minutowego biegu, itp./1, s 262) – zmniejszał ryzyko cukrzycy niezależnej od insuliny o 6%.  

Jakie ćwiczenia fizyczne uznaje się za szczególnie pożyteczne dla chorych na cukrzycę?  

Do takich ćwiczeń zalicza się: wolny i niezbyt szybki marsz, pływanie (w basenie), wiosłowanie, spokojny taniec, nieforsujące gry z piłką, badmington, spacerowa jazda na rowerze, gimnastyka połączona z ruchem, bieg narciarski, łyżwiarstwo, a nawet zwykłe wchodzenie po schodach.  

Dlaczego wysiłek fizyczny powinien być jedną z metod leczenia cukrzycy?  

Wysiłek fizyczny powinien być, obok diety i farmakoterapii podstawowym sposobem leczenia cukrzycy. Ruch i ćwiczenia korzystne są dla wszystkich chorych na cukrzycę, zwiększają bowiem wrażliwość tkanek na insulinę. Zaś wzrost wrażliwości tkankowej poprawia homeostazę glukozy (tj. automatyczne równoważenie jej poziomu we krwi przez ustrój) i pozwala zmniejszyć dawki leków.  

Czy leczenie przy pomocy wysiłku fizycznego dotyczy w równym stopniu obu typów cukrzycy?

  W cukrzycy typu II(bez wstrzyknięć insuliny) – ruch i wysiłek fizyczny są podstawowym składnikiem leczenia. W cukrzycy zależnej od insuliny wprowadzenie wysiłku fizycznego jako czynnika leczniczego jest zalecane i bardzo korzystne. Leczenie to może jednak napotkać na pewne trudności, jeśli pacjent nie jest do tego właściwie przygotowany i przeszkolony.  

PRZYGOTOWANIE DO WYSIŁKU FIZYCZNEGO W CUKRZYCY TYPU 1 ZALEŻNEJ OD WSTRZYKNIĘĆ INSULINY   Kiedy chory na cukrzycę typu 1 nie powinien podejmować wysiłku fizycznego?  

Podstawowym warunkiem podjęcia wysiłku jest – jak już wyżej wspomnieliśmy – bardzo dobra kontrola cukrzycy. Stężenie glukozy we krwi na czczo większe od 140 mg% (7.77 mmol/l), a w 2 godziny po wysiłku – od 220 mg% (12,2 mmol/l) oraz cukromocz dobowy większy od 30,0 g lub dodatni wynik testu na aceton są przeciwskazaniem treningu lub rekreacji związanej z wysiłkiem. Najpierw należy więc poprawić wyniki leczenia dietą i insuliną, a dopiero później korzystać z dobrodziejstwa wysiłku fizycznego.  

Przy jakim poziomie cukru we krwi (glikemii) można bezpiecznie trenować lub uprawiać rekreację fizyczną ?

  Według dość liberalnych wytycznych Amerykańskiego Stowarzyszenia Diabetologicznego (ADA) już przy glikemii niższej, niż 300 mg% (16,8 mmol/l) i nieobecności kwasicy ketonowej można podjąć trening, zachowując przy tym ostrożność i (nadzór lekarza) oraz często kontrolując poziom cukru we krwi. Natomiast należy powstrzymać się przed wysiłkiem, jeśli glikemia przekroczy 250 mg% (13,9 mmol/l) i występuje przy tym kwasica ketonowa.  

Co mówią o optymalnym poziomie cukru we krwi doświadczeni sportowcy z cukrzycą typu 1 ?  

Sportowcy z cukrzycą typu 1 – wymagającą wstrzyknięć insuliny – twierdzą, że są w najlepszej formie, gdy rozpoczynają treningi przy niższych stężeniach glukozy, tj. w granicach 70mg% – 200 mg%. Co uznaje się obecnie za najważniejsze w zaleceniach medycznych dotyczących ćwiczeń fizycznych u osób chorych na cukrzycę typu 1? Jeśli lekarz wykluczył wcześniej ryzyko powikłań makro- i mikronaczyniowych – chorzy podejmujący trening lub rekreację fizyczną powinni rozpoznać, jak zmienia się stężenie glukozy w ich organizmie w odpowiedzi na różne ćwiczenia fizyczne. W zależności od rozpoznanego poziomu cukru powinni nauczyć się pod okiem lekarza stosowania zmniejszonych dawek insuliny, jak też regulowania glikemii i zapobiegania niedocukrzeniu przy pomocy pokarmów bogatych w węglowodany.  

Kiedy przed wysiłkiem fizycznym należy spożyć dodatkową porcję węglowodanów?  

Przyjmuje się, że dodatkowa porcja węglowodanów jest niezbędna wówczas, kiedy stężenie glukozy we krwi przed podjęciem ćwiczeń fizycznych lub rekreacji jest niższe, niż 100 mg%.

  Kiedy zastosujemy dodatkową porcję węglowodanów, a kiedy zmniejszenie dawki insuliny?

  W przypadku wysiłku ograniczonego do 45 minut – zwykle wystarczającym jest spożycie dodatkowych węglowodanów, np. kanapki przed biegiem treningowym, czy grą w piłkę. Jeśli jednak wysiłek jest dłuższy, szczególnie zaś, jeśli jest przy tym intensywny – wówczas nie wystarcza samo spożycie węglowodanów. W takich przypadkach konieczne jest zmniejszenie dawki insuliny przed wysiłkiem.  

Jak sobie poradzić z nieoczekiwanym wysiłkiem?

 Co zrobić, jeśli chory na cukrzycę typu 1 wstrzyknął już sobie zwykłą dawkę insuliny, zjadł obiad i w parę godzin później zapragnął wybrać się na pieszy lub rowerowy parogodzinny spacer? Otóż, dawki wstrzykniętej insuliny już nie sposób zmienić. Należy więc zmierzyć stężenie glukozy we krwi i jeśli poziom cukru jest mniejszy, niż 140 mg% (7,7 mmol/l) – przed spacerem powinno się zjeść dodatkowy posiłek. Trzeba też zabrać ze sobą odpowiednią ilość pokarmu bogatego w węglowodany (kanapki, itp.), jak też płynu osłodzonego cukrem dla ewentualnego uzupełnienia węglowodanów w czasie spaceru lub po jego zakończeniu.  

Czy niekiedy niezbędna jest modyfikacja dawki insuliny?  

Tak. Choć redukcja dawki insuliny zależy od dotychczasowego zapotrzebowania organizmu, sprawności fizycznej, rodzaju wysiłku, itp. – to przy podejmowaniu długotrwałej czynnej rekreacji (całodniowych wycieczek pieszych i rowerowych), gier, długotrwałego treningu ogólnym zaleceniem jest zmniejszenie o 30–50% ilości wstrzykiwanej insuliny.  

Jak zmodyfikować dawkę insuliny wobec podjęcia długotrwałego wysiłku np. całodziennych, wielodniowych wędrówek po górach?  

Już od pierwszego dnia wędrówek należy rano zmierzyć stężenie glukozy we krwi i wstrzyknąć sobie połowę należnej dawki insuliny. W południe i wieczorem – również należy zmierzyć poziom glukozy i wstrzyknąć połowę dawki insuliny. Następnego dnia stosujemy ten sam schemat, z tym, że zmniejszamy dawkę insuliny – tylko o 30% wobec porcji wyjściowej, jaką zwykle zużywamy przed intensywnym wysiłkiem. Dawki insuliny o szybkim działaniu oraz o opóźnionym działaniu zmniejsza się proporcjonalnie w tym samym stopniu. Powyższy schemat jest wzorcem ogólnym – toteż zawsze lepiej mieć przy sobie glukometr i na podstawie bieżących pomiarów poziomu glukozy we krwi – korygować dawkowanie insuliny oraz obfitość i częstość posiłków bogatych w węglowodany.  

Czy chory na cukrzycę typu I – wymagającą wstrzyknięć insuliny – może uprawiać sport wyczynowy?

  Tak, może, ale decyzja należy zawsze do lekarza, który musi ocenić ogólny stan zdrowia takiej osoby.  

Czy są jakieś sporty niezalecane przy tej chorobie?  

Niestety są takie dyscypliny, w których hipoglikemia stanowi zagrożenie dla życia. Należą do nich: pilotaż,   skoki na spadochronie, alpinizm, nurkowanie, pływanie na otwartych akwenach (morzu, jeziorze, rzece). W niektórych sportach np. pływaniu w basenie niebezpieczeństwo można częściowo zażegnać poprzez asekurację osoby towarzyszącej i ratownika.  

Na czym powinno polegać przygotowanie do uprawiania ćwiczeń fizycznych i czynnej rekreacji chorych na cukrzycę typu 1, wymagającą wstrzyknięć insuliny?  

Jak już mogliśmy się zorientować – na niektórych chorych z cukrzycą typu I podejmowanie długotrwałego wysiłku fizycznego, w tym np. regularny trening może wpływać niekorzystnie. Toteż podjęcie ćwiczeń fizycznych i rekreacji powinno być poprzedzone analizą diety oraz szkoleniem dotyczącym odpowiedniego jej stosowania wobec różnych rodzajów wysiłku fizycznego. Podobna analiza i szkolenie powinno dotyczyć modyfikacji dawkowania insuliny, pod kątem planowanego wysiłku i jego intensywności. Najlepiej, aby osoby, które dotąd nie miały doświadczeń pod tym względem przeszły specjalne przeszkolenie pod okiem lekarza.  

Jakich rygorów powinni przestrzegać uprawiający rekreację i sport chorzy na cukrzycę typu 2, niewymagającą wstrzyknięć insuliny?  

Chorzy na cukrzycę typu 2 nie muszą przestrzegać tak ścisłych zaleceń co do zachowania prawidłowego stężenia glukozy we krwi podczas wysiłku fizycznego, jak osoby leczone insuliną. Wystarczy zmierzyć poziom glukozy – przed podjęciem ćwiczeń, czy rekreacji fizycznej - i po zakończeniu. Chorzy ci na ogół nie potrzebują dodatkowej porcji węglowodanów, aby zapobiec hipoglikemii wysiłkowej i po wysiłku, jednak ewentualności takiej nie można wykluczyć. Toteż dobrze jest kontrolować glikemię przy pomocy glukometru i w trakcie długotrwałych ćwiczeń i rekreacji być przygotowanym na redukcję powstałego niedocukrzenia przy pomocy pokarmu lub napoju bogatego w węglowodany. Zwłaszcza, że stosowanie niektórych leków hipoglikemizujących o długim okresie działania wiąże się z pewnym ryzykiem niedocukrzenia (hipoglikemii) po zakończeniu wysiłku. Warto tutaj zauważyć, że nowoczesnym lekiem, który znacznie ogranicza ryzyko wystąpienia hipoglikemii jest dostępny od niedawna w Polsce glimepiryd.

---

Cukrzyca a Zdrowie - magazyn medyczny

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Cukrzyca ? Idź za swoim marzeniem !

Cukrzyca ? Idź za swoim marzeniem !

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Czy chory na cukrzycę, słysząc diagnozę, ma schować się w mysią dziurę i wegetować?
Czy ktoś trzeci ma prawo wepchnąć go do niej, powodując depresję i poczucie wyobcowania?

Od dzieciństwa marzył o dalekich podróżach,  zwiedzaniu  egzotycznych miejsc, włóczędze po świecie. Takie dzieciaki czytają „Robinsona Cruzoe”, „Księgę Dżungli” i wszystko co daje im szanse zobaczyć oczami wyobraźni krainy, które gdzieś są, ale ich tam nie było. Więc zaczynają podążać za swoimi snami. Tak było z Jackiem Łuczkiem  z  Warszawy,  który  w  wywiadzie dla pewnego magazynu przyznał, że podróże stały się jego obsesją. I nagle organizm  zaczął  się  buntować!  Szczegółowe  badania  nie  pozostawiały  wątpliwości.

- Ma pan cukrzycę – zawyrokował lekarz. Wyrok? Nie, Jacek dochodzi do wniosku, że  ta  diagnoza  może  odmienić  jego  życie. Nie będzie czekał do emerytury aby zrealizować  swoje  marzenia. Co  zrobił?

- Po ośmiu miesiącach od zdiagnozowania choroby wybrałem się na samotną wyprawę do Nepalu. Przygotowywałem się do niej pół roku, chodząc na siłownię, rozmawiając z ludźmi, którzy już tam byli, a także czytając książki i przewodniki. Cały wyjazd zorganizowałem sam, dzięki czemu zobaczyłem i osiągnąłem to, czego chciałem. Zdążył zwiedzić Indie, Tajlandię, Ekwador.   W   niedalekiej   przyszłości   wybiera  się  do  Urugwaju, a  potem  może  uda mu się przejechać Afrykę na motocyklu. Profesjonalnie zajął się fotografią, doradza innym diabetykom jak osiągnąć sukces zawodowy.Jest  głodny  nowych  wyzwań.

 Czy  taka  przyszłość  czeka  wszystkich  cierpiących na cukrzycę? Czy nie wolno  im  marzyć  o  wykonywaniu  ukochanej  profesji,  w  której  spełniliby  się  zawodowo i emocjonalnie? Dobrze kontrolowana cukrzyca nie jest przypadłością, która uniemożliwia pracę czy samorealizację. Wręcz przeciwnie. Nie może być powodem dyskrymi- nowania na polu zawodowym. To prawda, że diabetycy nie mogą wykonywać niektórych profesji, ponieważ tak stanowią prze- pisy prawa. I tak zaleca medycyna dla do- bra samego diabetyka. Ale ograniczenia – jakie by nie były - nie oznaczają, że trzeba zrezygnować z pracy. Diabetyk może być tak samo dobrym, mobilnym i kreatywnym pracownikiem,  jak  każdy  inny,  bo  cukrzyca nie oznacza upośledzenia umysłowego, nie jest  zakaźna  i  nie  powoduje  włączania  syren  przeciwpożarowych  w  zakładzie  pracy.

 Oto kilka przykładów życiorysów ludzi z pierwszych stron gazet, którzy mimo cu- krzycy osiągnęli niebywałe sukcesy i są zna- ni na całym świecie, ba, podziwiani i akceptowani:

 Lech Wałęsa - Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1990 – 1995, laureat Pokojowej Nagrody Nobla w roku 1983,

 Maria Fołtyn - śpiewaczka operowa i reżyser, Zbigniew Hołdys - muzyk i wokalista, Michał Jeliński - polski wioślarz, czterokrotny mistrz świata, mistrz olimpijski z IO w Pekinie, czterokrotny mistrz świata w konkurencji  czwórek podwójnych  mężczyzn  (2005, 2006, 2007, 2009),

 Dorota   Kośmicka   -   producentka   telewizyjna  i  filmowa,  współtwórca  wielu  seria- li, m.in. „Niania”, „Camera Café”, czy „Ka sia i Tomek”, w 1997 wybrana Osobowością Roku przez „ELLE”, w 2000 roku magazyn „FILM” umieścił ją na 12 miejscu najbardziej wpływowych  producentów  filmowych  w Polsce. Jest pierwszą kobietą, która osiągnęła tak wysoką lokatę. Obecnie producent seriali w TVP „Czas honoru” i „Londyńczycy”

 Andrzej Zaorski - bohater wywiadu na łamach „Cukrzyca a Zdrowie”, wybitny aktor i reżyser,

 Marta Wiśniewska - znana jako Mandaryna – polska tancerka, choreografka, aktorka i wokalistka muzyki dance. Z wykształcenia animator kultury.

 A światowi idole kina: Angelina Jolie, Sharon Stone, Elizabeth Taylor. Dla porządku wymienię jeszcze Edisona, Pucciniego i Hemingwaya

 Tymczasem w opowiadanej mi niedawno  historii  młodego  człowieka  chorego na cukrzycę spotkał dramat. Choroba też odmieniła jego życie. Dowiedział się, że jest „ułomny”, nieprzydatny ,,że jego miejsce jest na marginesie”. Otrzymał wymarzoną pracę i właśnie kończył mu się okres próbny. Szefostwo było bardzo zadowolone i przygotowało mu umowę „na stałe”. Ucieszony młodzieniec oświadczył, że jest gotów do działania,  nie  zawiedzie,  postara  się,  itp.  Tylko jeszcze zrobi sobie badania w przychodni… diabetologicznej. I po powrocie od lekarza dowiedział się, że czekająca na niego umowa znajduje się… w koszu na śmieci. W oczach pracodawcy okazał się być niezdolnym do pracy, chociaż nie miał być kierowcą TIR-a, nie miał pracować jako nurek głębinowy, górnik, wiertnik, pilot, hutnik, maszynista trakcji elektrycznej czy… cukiernik!

Gdyby zajęcie wykonywane przez owego młodzieńca wymagało wyjątkowego skupienia, jak u kontrolera lotów myśliwców, refleksu strzelca wyborowego, koncentracji pilota F16, to już we wczesnym etapie komisja lekarska zabroniłaby mu tych profesji. Gdyby  wspomniane wyżej „szefstwo” doszło do wniosku, że warunki pracy są szczególne, to na wiadomość o cukrzycy przyszłego pracownika, mogłoby zażądać dokumentu stwierdzającego, że nie cierpi na zaburzenia  odczuwania  hipoglikemii  czy- li tak zwanej nieświadomości poziomu cukru poniżej normy. Ale nic takiego nie  miało miejsca.

W innej  historii  wystąpił  przedstawiciel bardzo znanej firmy ubezpieczeniowej,który mamił swoich ewentualnych klientów fantastycznymi   warunkami   ubezpieczenia na życie, minimalną składką i maksymalnym zyskiem, czyli mówiąc bez ogródek obiecywał przysłowiowe gruszki na wierzbie. Kiedy jednak ojciec rodziny, która była już gotowa ulec urokowi ubezpieczyciela, nieśmiało wspomniał, że wprawdzie choruje na cukrzycę typu 2, ale to przecież nie dżuma, cholera czy jakaś tam beri-beri, ubezpieczy- ciel stracił entuzjazm, zwinął ulotki reklamo- we i mało kurtuazyjnie pożegnał się. Okazało się, że w owych ulotkach reklamujących raj na ziemi, było napisane drobnym drukiem, iż cukrzyca figuruje w spisie chorób takich właśnie jak dżuma. Zapewne po to, aby ubezpieczony (jak wielu z nas) nie przeczytał lub nie doczytał owego warunku i stanowiło to pod- stawę do niewypłacenia należności, ale nie przeszkodziło w pobieraniu opłat. Ubezpieczający nie miał zamiaru ponosić ryzyka, że jego zysk może zamienić się w konieczność wypłaty odszkodowania.

Czy to jest dyskryminacja? Stuprocentowa! Oprócz ograniczeń dotyczących wykonywania niektórych zawodów, chory na cukrzycę powinien mieć możliwość wyboru pracy, którą lubi – twierdzi dr Zofia Ruprecht z Kliniki Endokrynologii i Diabetologii Col- legium Medicum Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, konsultantka merytoryczna wielu portali medycznych. Według niej bardziej zalecane są zawody związane z pracą umysłową i raczej te lżejsze niż łączące się z dużym wysiłkiem fizycznym. Wybierając pracę należy zastanowić się, jak najlepiej pogodzić kontrolę cukrzycy z wymaganiami dnia pracy. Miejsce pracy powinno spełniać pewne wymagania. Chory powinien mieć możliwość  sprawdzania  poziomu  cukru we krwi, wykonania injekcji insuliny czy zjedzenia przekąski w razie potrzeby. Ważne też, aby w pracy był ktoś, kto mógłby pomóc w razie epizodu ciężkiej hipoglikemii, która może, chociaż nie musi, przytrafić się każdemu choremu. Warto o tym po- rozmawiać z pracodawcą (złośliwi twierdzą, że najlepiej by było, gdyby pracodawca był diabetykiem!)

Najlepiej, aby godziny pracy były regularne, co znacznie ułatwia kontrolę poziomu cukru we krwi. Nie znaczy to -według dr Ruprecht - że nie można wykonywać zajęcia, które wymaga pracy zmianowej  lub  nienormowanego  czasu  pracy, ale wtedy należy wszystko dobrze zaplanować. Czy będzie można pogodzić leczenie cukrzycy i posiłki z godzinami pracy? Warto  to  omówić  z  lekarzem,  który może przepisać insuliny, które będą bardziej odpowiednie dla takiego trybu życia. I tak np. analogi insuliny i mieszanki analogowe  umożliwiają  lepsze  aniżeli  insuliny  klasyczne  leczenie  poprzez  zapobieganie wzrostowi poziomu cukru po posiłku albowiem lepiej pokrywają zapotrzebowanie na insulinę przez całą dobę. Analogi przeciwdziałają hipoglikemiom, tzn. ograniczają znaczne i groźne spadki poziomu glukozy we krwi. Analogi poprawiają jakość życia osób z cukrzycą, ponieważ pozwalają zmniejszyć liczbę posiłków. Z powodu krótkiego szczytu działania stężenie analogu we krwi szybko się obniża do poziomu podstawowego, dlatego można wyeliminować  dodatkowe  posiłki  i  przekąski, które mają ochronić pacjenta przed wystąpieniem hipoglikemii, pozwalają zjeść np. ciastko. To eliminuje przerwy w pracy. Ponadto analogi są wygodne w stosowaniu, wchłaniają się bardzo szybko, można je wstrzykiwać bezpośrednio przed posiłkiem (nie jest potrzebne zachowanie 30-45-minutowej przerwy między wstrzyknięciem, a początkiem posiłku, jak w przypadku insuliny ludzkiej).

 Tak więc diabetycy są zdolni do wykonywania bardzo wielu ważnych zawodów. Niestety,często mają problemy ze znalezieniem  pracy,  zwłaszcza,  jeśli  nie  mają odpowiednich kwalifikacji i wykształcenia. Poza tym ci, którzy pracują nierzadko boją się utraty pracy ze względu na panujące powszechnie mity, które dotyczą ich absencji w pracy czy niższej wydajności. Z badań wynika, że osoby chore, prawidłowo leczone - nie mają poważnych powikłań, pracują bardzo efektywnie i opuszczają mniej dni w pracy. Być może jest to związane z faktem, że cukrzyca narzuca dużą dyscyplinę.

Badania wykazały, że około 20 proc. leczonych insuliną ukrywa w pracy fakt, że chorują. Nie chcą być dyskryminowani, pomijani w awansach. Jest to niestety fakt. Ale istnieje też druga strona medalu. W razie wypadku na stanowisku pracy, np. upadku z wysokości spowodowanego zaburzeniami świadomości, firma i chory mogą być nara-żeni na poważne konsekwencje. Dlatego lepiej, aby pracodawca wiedział, że ma do czynienia z diabetykiem.

Warto  wiedzieć,  że  Polskie  Towarzystwo Diabetologiczne opracowało dokumentację dotyczącą aktywności zawodowej diabetyków. Uznano, że poza nieliczny- mi profesjami nie ma powodu, aby chorych na cukrzycę dotykały jakiekolwiek ograniczenia zawodowe. Jeśli takie są, to powinny obowiązywać pacjentów po starannym przeanalizowaniu ich sytuacji i stanu zdrowia.  Jest  absolutnie  niedopuszczalne,  aby cukrzyca stanowiła przyczynę dyskryminacji lub nierównego traktowania.

 Sądy pracy wydały już kilka precedensowych wyroków chroniących prawa ludzi  z  różnymi  ułomnościami,  jak choćby wyrok nakazujący przywrócenie do pracy i uwzględnienie w awansach pewnego programisty komputerowego i  informatyka, który cierpiał po wypadku na niedowład stawu biodrowego.

---

Magazyn Cukrzyca a Zdrowie - magazyn poświęcony w całości chorobie cukrzycy

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Najważniejsze zasady w cukrzycy typu 1

Najważniejsze zasady w cukrzycy typu 1

Autorem artykułu jest Daga 21

   Osoby chore na cukrzycę powinny opamiętać o przestrzeganiu pewnych zasad, które pozwolą im na unormowanie poziomów cukru i spokojne i bezpieczne życie bez ciągłego strachu o swoje zdrowie. Osoby zdrowe korzystając z tych porad mogą zachować smukłą sylwetkę i zdrowie.

   Regularne spożywanie posiłków i urozmaicanie jadłospisu pomaga utrzymać poziom cukru w normie jak i zachować smukłą sylwetkę.

   Nie zapominajmy o węglowodanach złożonych, które mają dostarczać 30-40% całodziennego spożycia energetycznego.

   W prawidłowym odżywianiu nie może zabraknąć surowych owoców i warzyw- źródła błonnika pokarmowego, który reguluje przemianę materii i zapobiega zaleganiu toksyn i składników pokarmowych pozostałych po strawieniu.

   Mięsa i wędliny starajmy się wybierać o niskiej zawartości tłuszczu i cholesterolu, aby uchronić się przed miażdżycą, a co za tym idzie niewydolnością serca. Dobrym źródłem białka są również ryby i rośliny strączkowe.

   Ograniczmy słodycze, słodkie napoje, ciasta i ciasteczka . Jest to zwłaszcza ważne w cukrzycy typu 2-go. Przy cukrzycy typu 1-go można jeść wszystko tak jak zdrowe osoby po podaniu odpowiedniej dawki insuliny.

   Unikanie alkoholu zaoszczędzi osobie chorej gwałtownych spadków cukru, a co za tym idzie powikłań hipoglikemicznych.

   Ograniczajmy spożycie soli i produktów z jej dużą zawartością, m.in. dań typu fast food, konserw i przetworów wędzonych. Powodują one zbędny przyrost masy ciała i wzrost ciśnienia tętniczego krwi.

   Regularny wysiłek fizyczny pomaga uchronić przed insulinoodpornością, spala również cukier z organizmu przez co nie potrzeba takich dużych dawek insuliny przyjmowanej z zewnątrz.

   PAMIĘTAJMY: OSOBA CHORA NA CUKRZYCĘ MOŻE ŻYĆ TAK JAK KAŻDA INNA OSOBA, JEŚLI ZADBA O SWOJE POTRZEBY I BEZPIECZEŃSTWO ZWIĄZANE Z CUKRZYCĄ.

---

Dagmara Spociński dietetykalaika.blogspot.com

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Dieta jako element terapii w chorobie cukrzycy

Dieta jako element terapii w chorobie cukrzycy

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Zalecenia dietetyczne kierowane do osób chorych na cukrzycę nie różnią się właściwie od zasad odżywiania osób bez cukrzycy. Oto cytat Zaleceń Klinicznych Dotyczących Postępowania u Chorych na Cukrzycę 2008 r.: „dieta chorego na cukrzycę powinna być zgodna z założeniami diety zdrowego człowieka (…)”.

Dieta stanowi nieodłączny element terapii cukrzycy i ma na celu m.in.:

- dążenie do osiągnięcia i utrzymania normoglikemii (prawidłowych wartości glikemii), bez ryzyka częstej hipoglikemii

- zmniejszenie czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych

- dostarczenie energii oraz po- szczególnych składników odżywczych zgodnie z zapotrzebowaniem organizmu

- osiągnięcie i utrzymanie odpowiedniej masy ciała

- zapobieganie ostrym i przewlekłym powikłaniom cukrzycy.

Warunkiem prawidłowego funkcjonowania organizmu jest systematyczne dostarczanie mu składników odżywczych, w odpowiednich ilościach, lecz także w odpowiednich proporcjach.

Nie wszystkie związki potrzebne do życia organizm potrafi sobie wytworzyć sam, a jedynym ich źródłem dla człowieka jest pożywienie.W diecie mamy trzy grupy podstawowych składników odżywczych. Są to białka, tłuszcze i węglowodany. Poza tym dieta powinna pokrywać zapotrzebowanie organizmu na witaminy, mikro- i makroelementy.

Na podstawie prowadzonych badań i obserwacji towarzystwa, zarówno narodowe jak i międzynarodowe, opracowują pewne standardy leczenia, w tym również zalecenia dietetyczne. W świetle zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) 45-50 proc. wartości energetycznej diety powinny stanowić węglowodany o niskim indeksie glikemicznym (<50), tłuszcze 0-35 proc. i białka 15-20 proc wartości energetycznej.

W tym artykule skupimy się na białkach, z których obecnością związane są wszelkie funkcje życiowe.

Służą przede wszystkim do budowy oraz odnowy zużytych komórek organizmu. Biorą udział w budowie tkanek, i narządów, mięśni, ale też włosów, skóry, paznokci, kości. Wchodzą również w skład komórek odpornościowych, enzymów, hormonów i płynów ustrojowych.Niedobór białka prowadzi m.in. do niedożywienia organizmu, obniżenia odporności, zaburzeń wzrostu i ogólnego rozwoju.

Nadmierne spożywanie białek może prowadzić do wytworzenia niepożądanych ilości niektórych związków, w tym mocznika, co może nadmiernie obciążać dodatkową pracą niektóre narządy i przewyższać zdolność wątroby i nerek do ich eliminacji.

Ponieważ organizm nasz nie magazynuje białek w większych ilościach, dlatego powinny one być dostarczane wraz z pożywieniem każdego dnia. Zapotrzebowanie na białko uzależnione jest od stanu fizjologicznego organizmu, jak również od wieku. Zgodnie z zaleceniami PTD białka po- winny pokrywać 15-20 proc. wartości energetycznej diety. Oznacza to, że przy zapotrzebowaniu 1800 kcal, z białek powinno pochodzić 270-360 kcal: 4 kcal, daje nam ok. 67-90 g białka na dobę.

W zaleceniach PTD podkreśla się, że u chorych z wyrównaną cukrzycą typu 2 spożywanie białek nie powoduje znacznego wzrostu glikemii, zaś dieta wysokobiałkowa i niskowęglowodanowa może prowadzić do szybkiego zmniejszenia masy ciała oraz poprawy wyrównania cukrzycy.

Jednak w leczeniu cukrzycy nie zaleca się stosowania diet ubogowęglowodanowych, w których ilość węglowodanów jest niższa niż 130 g na dobę.

Cukrzyca to choroba w której dzienne spożycie białka ycę należy ograniczyć do ≤0,8 g/kg masy ciała (ok. 10 proc. dobowej podaży kalorii) w przypadku rozwoju nefropatii (zmian w obrębie nerek).

Wartość odżywcza białek dostarczanych w diecie zależy od ich składu. Otóż cząsteczki białek zbudowane są z mniejszych „cegiełek” zwanych aminokwasami.  Białka- mi o wysokiej wartości odżywczej nazywamy białka, które są zbudowane z takich aminokwasów, których nasz organizm nie potrafi sam wytworzyć, a które jednocześnie są dla niego niezbędne do prawidłowego funkcjonowania.

Największą wartość biologiczną mają białka jaj i mleka. Białka o wysokiej wartości odżywczej wy- stępują też w serach, mięsach, rybach. Białka o mniejszej wartości biologicznej to takie, które nie mają wszystkich niezbędnych nam aminokwasów, zawierają tylko niektóre lub jedynie w małych ilościach. Są to głównie białka pochodzenia roślinnego, czyli występujące w nasionach roślin strączkowych, w produktach zbożowych, warzy- wach i owocach.

PTD zaleca, aby stosunek białka zwierzęcego do białka roślinnego wynosił, co najmniej 50 proc./50proc.

Zawartość białka w przykładowych produktach:

Jajko średniej wielkości(ważące 60 g) – ok. 7,5 g białka

Cielęcina/wołowina(100 g) – ok. 20 g białka

Mięso wieprzowe(100 g) – ok. 16-18 g białka

Drób (100 g, kurczak, indyk) – ok. 18-21 g białka

Wędliny (1 plasterek ważący 10 g, drobiowe, wieprzowe) – ok. 1,5-2 g białka

Ryby (100 g) – ok. 16-20 g białka

Mleko (1 szklanka, 250 ml) – ok. 8,5 g białka

Jogurt naturalny (1 szklanka, 250 ml) – ok. 11 g białka

Kefir/maślanka (1 szklanka, 250 ml) – ok. 8,5 g białka

Sery żółte (1 plasterek, 15 g) – ok. 4 g białka

Ser twarogowy (1 plaster ważący 30 g) – ok. 6 g białka

Pieczywo (1 kromka ważąca 20 g) – ok. 1-1,5 g białka

Kasze, ryż, makarony, płatki (ok. 15 g, 1 łyżka przed ugotowaniem) – ok. 1-2 g białka

Spośród produktów roślinnych bogate w białko są także nasiona roślin strączkowych (fasola, groch, soczewica, soja) i zawierają ok. 20-25 g białka, zaś soja aż 34 g białka w 100 g nasion.  Również migdały, orzechy, pestki dyni  i słonecznika stanowią bogate źródło białka (16-25 g w 100 g), jednak należy pamiętać, iż są to produkty wysoko- energetyczne i powinniśmy spożywać je w ograniczonych ilościach, zwłaszcza osoby zmagające się z nadwagą lub otyłością.

Produkty roślinne są źródłem białka niepełnowartościowego (nie zawierają wszystkich niezbędnych aminokwasów), aby więc podnieść ich wartość odżywczą (uzupełnić braki niezbędnych aminokwasów) powinny być podawane wraz z pełnowartościowymi białkami zwierzęcymi.

Producenci umieszczają na opakowaniach informacje o zawartości podstawowych składników odżywczych (w tym białka) w danym produkcie. Warto, więc wyrobić w sobie nawyk czytania etykiet, z których poznamy wartość odżywczą danego produktu.

Nie ma konieczności, aby osoby chore na cukrzycę leczone dietą, stosujące tabletki lub insulinę podawaną w sposób standardowy (z użyciem pena) liczyły zawartość białka w diecie. Jedynie w przypadku osób leczonych za pomocą osobistej pompy insulinowej wskazane jest określenie zawartości białek oraz tłuszczów w posiłkach, w celu podania właściwej dawki insuliny w odpowiedni sposób (typ bolusa).

Ważne jest jednak, aby obalić wciąż aktualny stereotyp, iż dieta, czy też zdrowe odżywianie oznacza eliminację mięs. Wielu pacjentów już na początku wizyty podkreśla, iż stosuje dietę i nie je mięsa, a na obiad z reguły spożywa jedynie produkty mączne lub ziemniaczane (duża porcja węglowodanów, które mają wysoki indeks glikemiczny i szybko się wchłaniają!). Nic bardziej błędnego. Mięsa chude można i wręcz należy spożywać, gdyż poza białkiem są źródłem np. żelaza w formie dobrze przyswajanej przez organizm, przez co nie narażamy się na wystąpienie niedokrwistości (anemii) z niedoboru żelaza. Oczywiście powinny one być przygotowane w odpowiedni sposób. Pieczenie np. w folii, gotowanie, duszenie są jak najbardziej wskazane. Należy jedynie unikać smażenia w tradycyjny sposób, w panierkach i na głębokim tłuszczu (nawet oleju). Smażenie dozwolone jest wyłącznie z użyciem 1 łyżeczki oleju roślinnego, lub bez zastosowania tłuszczu. Idealnym rozwiązaniem jest, aby mięsa czerwone (wieprzowe) pojawiały się w naszej diecie na zmianę z rybami czy też drobiem.

A więc jednego dnia mamy pieczone polędwiczki, drugiego dnia mięso drobiowe, kolejnego dnia np. duszone mięso cielęce, następnie pieczona ryba, itd.

---

artykuł napisany przez : mgr Edyta Adamska, specjalista dietetyk / www.cukrzycaazdrowie.pl - Magazyn poświecony cukrzycy

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Dieta cukrzycowa - zasady zdrowego odżywiania

Dieta cukrzycowa - zasady zdrowego odżywiania

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Właściwe odżywianie się to klucz do zdrowia i długowieczności. To pierwsza linia obrony przed chorobami oraz niezawodna recepta na dobre samopoczucie, energię i szczęście. Osoby chorujące na cukrzycę, szczególnie muszą dbać o swoją dietę. Ale muszą pamiętać, cukrzyca to nie koniec świata!

Nie zalecam nikomu, aby od razu stał się fanatykiem jednego określonego sposobu odżywiania i wyrzekł się wszystkiego, co lubi. Paracelsus (lekarz i przyrodnik, zwany ojcem medycyny nowożytnej) mawiał: ”Wasze odżywianie powinno być waszym lecznictwem, a wasze lecznictwo waszym odżywianiem" .

Lepiej stopniowo poznawać zalety naturalnych pokarmów i odczuć na własnej skórze, jak poprawiają zdrowie i samopoczucie. Jeżeli mamy zanieczyszczony organizm i od czasu do czasu zjemy coś zdrowego, to nie odczujemy szybko poprawy. Oto kilka podstawowych zasad którymi powinniśmy się kierować podczas codziennego odżywiania:

1.Spożywaj przede wszystkim potrawy biotwórcze i bioaktywne;

2.Średnio 30-40 proc. tego, co spożywasz, powinny stanowić pokarmy w stanie surowym;

3.Zachowaj równowagę kwasowo-zasadową w organizmie;

4.W codziennym żywieniu kieruj się właściwościami rozgrzewającymi (jang) i chłodzącymi (jin) produktów, zestawiając je odpowiednio do potrzeb organizmu;

5.Odżywiaj się zgodnie z porami roku;

6.Urozmaicaj maksymalnie swój jadłospis i spożywaj to, co jest dla Ciebie najzdrowsze;

7.Wybieraj lekkostrawne połączenia pokarmowe. Da Ci towięcej energii.

Zasada pierwsza

Spożywaj przede wszystkim potrawy biotwórcze i bioaktywne, które są naturalne, czyste, pełnowartościowe i świeże. W procesie trawienia i wchłaniania pożywienia, wydobywane są z nich nie tylko składniki odżywcze (białka, tłuszcze, węglowodany, witaminy i minerały), ale też energia życiowa zasilająca cały organizm. Istotne jest to, że zawierają one bogactwo naturalnych enzymów, ułatwiających proces przemiany materii. Naturalność oznacza, że są wyhodowane bez użycia chemii. Przez „czystość” należy rozumieć brak dodatków chemicznych. Świeżość oznacza, że ich wartość odżywcza jest wysoka dzięki właściwemu przechowywaniu. Aby zapewnić sobie dobre samopoczucie, wynikające z dużego zasobu energii, należy tych produktów jeść co najmniej 80 proc. całości pożywienia.

Są to:

– pełne ziarna zbóż,

– rośliny strączkowe,

– warzywa (okrągłe, korzeniowe,

liściaste),

– kiełki i młode pędy roślin,

– orzechy, nasiona, pestki,

– owoce świeże, sezonowe oraz

suszone,

– wodorosty morskie,

– zioła i rośliny dziko rosnące.

Bardzo istotna dla organizmu jest dobrej jakości woda.

---

www.cukrzycaazdrowie.pl - Magazyn medyczny poświęcony cukrzycy  

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Mity na temat cukrzycy

Mity na temat cukrzycy

Autorem artykułu jest Mariusz P.

Prawdę o cukrzycy poznajemy najczęściej w chwili, gdy nas dotyka. Niestety, poziom wiedzy na ten temat w społeczeństwie wciąż jest daleki od zadowalającego, a obawy przed „nieznanym” rodzą mity i irracjonalne zachowania.

Cukrzycę wywołuje spożycie zbyt dużej ilości cukru i słodyczy.

To nieprawda. Cukrzycę wywołuje kombinacja czynników genetycznych oraz wynikających ze stylu życia. Ilość spożywanego cukru nie ma znaczenia, o ile nie prowadzi do otyłości, która zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2. Jeśli w rodzinie są chorzy na cukrzycę, należy starać się zdrowo odżywiać i regularnie ćwiczyć, aby utrzymać wagę na odpowiednim poziomie.

 

Chorzy na cukrzycę powinni maksymalnie ograniczyć spożycie produktów skrobiowych, takich jak chleb, ziemniaki i makarony.

Chleb pełnoziarnisty, kasze, makarony, ryż i warzywa takie jak ziemniaki, groch i kukurydza to ważny element zdrowej diety. Dlatego mogą i powinny być spożywane przez chorych na cukrzycę. Kluczem do wszystkiego jest odpowiednia ilość. Z niczym nie można przesadzać.

 

Chorzy na cukrzycę nie mogą jeść słodyczy i cukru.

To bardzo powszechne i całkowicie błędne przekonanie.Prawdą jest, że chorzy na cukrzycę nie powinni przesadzać ze słodyczami, ale to samo można przecież powiedzieć o ludziach zdrowych. Jeśli stanowią one element zrównoważonej diety, połączonej z regularnymi ćwiczeniami fizycznymi, słodycze nie są niczym złym.

 

Cukrzyca jest zaraźliwa.

To nieprawda. Cukrzycą nie można się zarazić ja k grypą czy różyczką. Nie przenosi się pomiędzy osobami, które ze sobą śpią, wspólnie jedzą, czy przebywają w t y m samy m pomieszczeniu. Cukrzyca jest chorobą systemu endokrynologicznego,  a konkretnie trzustki, która produkuje niewystarczające ilości insuliny lub w ogóle przestaje funkcjonować. W przypadku cukrzycy typu 2 pewną rolę odgrywają także geny – pośród członków rodziny, w której są chorzy na cukrzycę, ryzyko zachorowania jest wyższe. Duże znaczenie ma także styl życia.

 

Insulina wyleczy mnie z cukrzycy.

To nieprawda. Cukrzyca jest chorobą nieuleczalną, jednak dzięki zdrowej diecie, dbaniu o właściwą wagę ciała oraz ćwiczeniom fizycznym można ją kontrolować i ograniczyć ryzyko występowania powikłań.

 

Chorzy na cukrzycę powinni jeść produkty dietetyczne.

Zdrowa dieta dla chorego na cukrzycę jest identyczna, jak dla kogokolwiek innego – z niską zawartością tłuszczu, umiarkowaną ilością soli oraz cukru, posiłkami opartymi na produktach pełnoziarnistych, warzywach i owocach. Dietetyczne i „diabetyczne” wersje pokarmów zawierających cukier nie są specjalnie korzystne – wbrew pozorom podnoszą poziom glukozy.

 

Owoce są zdrowe, więc można objadać się nimi do woli.

Owoce są zdrowe – to prawda. Zawierają błonnik oraz duże ilości witamin i minerałów, a ponieważ zawierają także węglowodany, warto włączyć je do swojej diety. Jednak z niczym nie można przesadzać, więc w sprawie ilości spożywanych owoców także należy skonsultować się z dietetykiem.

 

Chorzy na cukrzycę nie powinni uprawiać sportu.

To nieprawda. Zarówno dorośli, jak i dzieci chore na cukrzycę nie tylko mogą, ale wręcz powinni uprawiać ćwiczenia fizyczne, bo to dzięki nim mogą kontrolować wagę swego ciała i regulować poziom glukozy we krwi. Zmniejszają także ryzyko związane z powikłaniami cukrzycy, takimi jak choroby serca.

 

Chorzy na cukrzycę częściej zapadają na grypę i przeziębienie.

To nieprawda. Chorzy na cukrzycę nie przeziębiają się częściej niż osoby zdrowe. Zaleca się jednak, by szczepili się przeciwko grypie, a to, dlatego, że każdego typu infekcja wpływa na kontrolę poziomu cukru we krwi, zwiększając ryzyko występowania zbyt wysokiego poziomu glukozy, a u osób z cukrzycą typu 1 –kwasicy ketonowej. Insulina prowadzi do rozwoju miażdżycy (arteriosklerozy)

 

Insulina prowadzi do rozwoju miażdżycy (arteriosklerozy) i do wysokiego ciśnienia krwi.

To nieprawda. Dawniej sądzono, że insulina może powodować wzrost ciśnienia i prowadzić do przyspieszenia postępów procesu miażdżycowego, ale to nieprawda.

---

www.cukrzycaazdrowie.pl - Magazyn medyczny poświęcony cukrzycy  

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl